Het verloren schaap

Toen ik donderdagmiddag naar huis fietste, zag ik het. Een klein knuffelschaapje dat op het hek in de struiken zat. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het arme beestje daar in de regen te laten liggen. Ik nam het mee naar huis en plaatste een oproepje op Facebook. Er moest ergens wel een kind zijn dat dit lieve schaapje miste. Ik had ook in de buurt rondgevraagd. De man van de gastouderopvang in onze straat dacht dat het schaap daar bewust was neergelegd omdat mensen het niet meer wilden.

Mijn vader en broer vonden het eerst maar vies dat ik zomaar een knuffel van de straat heb geplukt. Uiteindelijk draaide mijn vader bij. Mijn broertje bleef echter beweren dat ik een schaap uit de sloot had gevist.

Die avond had mijn zoektocht zijn vruchten afgeworpen. Een vrouw had gereageerd. Het schaapje was van haar dochter. Ik stuurde haar een DM en we spraken af dat ik het schaapje de volgende dag bij haar tante kon inleveren die bij mij in de buurt woont. Mijn baas had het tijdens de pauze over de negatieve kanten van social media en dat hij er klaar mee is. Maar ik had een positief verhaal te vertellen. Ja, er gebeuren dingen op social media die niet door de beugel kunnen, maar ik weet nu uit ervaring dat er ook veel goeds van kan komen.

Na mijn lunch deed ik een mooie strik om het schaapje en schreef er een briefje bij. Even later stond ik voor het huis van de tante. Ze was erg blij om het schaapje terug te zien. Blijkbaar was het meisje hem verloren tijdens een wandeling. De eigenaar in kwestie was er niet, maar ik kreeg wel een zakje met paaseieren en snoepjes. De vindersloon is leuk , maar het grootste cadeau is dat ik een meisje heel blij heb gemaakt. Het verloren schaap is binnenkort weer terug waar die hoort.