God ontmoeten in de woestijn

Een collega sprak een week geleden over een tekst die ze gelezen had in een dagboek. Het inspireerde mij, ik schafte hetzelfde boek aan. En vandaag lees ik eruit, het gaat over: ‘.. de ‘midbar’ het Hebreeuwse woord voor woestijn. Wat komt van de wortel ‘davar’ dat spreken betekent. De midbar is de woestijn of wildernis; de plaats waar God spreekt, de plaats van Zijn stem.’

Zoals ik zei, inspirerend. Ik schreef eerder van de nieuwe periode die aangebroken is, minder de focus op reflectie, meer op doen. Maar ik ontkom er niet aan, op dit moment dien ik te reflecteren op mezelf. Waar sta ik, waar wil ik naartoe. Dan helpt zo’n stuk tekst. De ‘midbar’ is de plaats waar God tot Mozes sprak en ook tot Elia. ‘Zo brengt Hij ons ook in de woestijn, opdat Hij tot ons gaat spreken.’

Waarom juist daar? Omdat in deze troosteloze omgeving, waar geen afleiding is wij onze focus op Zijn stem kunnen hebben. Wees dus niet bang voor de woestijn, omarm deze tijd. Ga ernaar op zoek Zijn stem te horen, dan zul je Hem verstaan. ‘Want de woestijn in jouw leven is niet zomaar een woestijn - het is heilige grond, de midbar, de plaats van Zijn stem.’

Het zet mij op deze dag aan tot rust nemen, pas op de plaats. Ik voelde de onrust de voorbije dagen. Piekeren, wachten en weer tot actie over willen gaan. Gisteren sprak ik er iemand over en toen ik mijn situatie op een rijtje zette, dacht ik het zit hem nu vooral daarin om niet als een kip zonder kop nieuwe dingen te ontplooien maar te wachten.

Ik heb de neiging om door te gaan, mij mee te laten voeren met de waan van de dag ook al is er op de dag stille tijd en lees ik boeken. Maar het onbestemde gevoel, de ruimte die er is die mag ik binnen gaan. Dit is de heilige ruimte waar God is, waar mensen uit de Bijbel God ontmoetten. En waar ik niet bang voor hoef te zijn. Wat ik aan het begin van deze dag was, bang. Nee, God zal zich openbaren aan mij.

Naast de zekerheid dat God er is, roept de tekst op tot een gesprek met God. Dat is wat ik terwijl ik deze blog schrijf en ruimte heb, ga doen. Nu (…..)


(In de tijd tussen dat moment en nu zat 2 uur. Ik had een ontmoeting met een vriend met wie ik koffie dronk en hij liet me iets zien dat ik vergeten was, mijn kind in mij.)


En dus sprak ik net tot Gods Heilige Geest die me verschillende dingen liet zien. Ik zag dat ik vanuit het kind dat troost en geruststelling nodig heeft, mijn volwassen ik kan inschakelen. Die is krachtig en zeurt niet, die zegt kom op. Het is wat het is, niet in blijven hangen, doorgaan. Dat is wat mij kracht geeft. Dat is een oproep tot ontspanning, tot dingen ondernemen en doen, datgene dat energie geeft. Navelstaren leidt niet tot een oplossing, doet verzanden. Dus spreek ik mezelf toe en doe, geniet ik van wat er is en zet mijn beste been voor.

Want zo slecht is het allemaal niet. Ik schreef afgelopen week nog hoe ik verlangde naar elke nieuwe dag en dan laat ik het nu ineens zo roven. Dat is niet waar ik wil zijn als ik ineens veel ruimte voel. Ik wil vooruit en zal vooruit gaan. Ik zal nieuwe invulling vinden. En zolang het er niet is, zal ik het ermee uithouden en goed voor mezelf zorgen.

En zo bracht de dag me invulling, verstilling en toch reflectie. Stilstaan bij het Woord van God, de Bijbel waar zoveel goeds uit voortkomt. Maar ook meebewegen met de mensen die God op mijn pad plaatst en genieten van wat Hij geeft van de overvloed die voorhanden is. En de weg zien en dankbaar zijn voor de overwinningen die ik behaald heb. Daar is God. Amen.

(Boek: ‘Boek van geheimenissen’ (blz.17), door Jonathan Cahn)