Verantwoordelijkheid ontdekt

Ik ben een man, 61 jaar inmiddels, zonder kinderen. Een zin die voor mij vele invalshoeken kent. De belangrijkste daarin is dat ik lange tijd mij niet bewust was dat ik verantwoordelijkheden had, jegens mijzelf en anderen.

Ik wil eerst kijken waar ik denk dat het vandaan komt. Ik was een wat verlegen kind, die snel een rood hoofd kreeg bij wat anderen zeiden en veel ongemak ervoer in contacten. Vooral op school probeerde ik dat te maskeren door de clown uit te hangen. Later in mijn tienerjaren kwam daar alcohol in het weekend bij, die mij weghield bij teveel ongemak. Eigenlijk durfde ik mezelf niet onder ogen te komen. Ik miste daarbij de leiding van mijn ouders. Ze gaven mij veel vrijheid, die goed was maar ook een schaduwkant had, want als je geen voorbeelden hebt ga je op zoek. Wat ook niet meehielp was dat ik God op mijn 16-de aan de kant zette.

Dus daar was ik, overgeleverd aan de wereld en zijn geneugten, zoekende. Ik heb hier vaker uitgelegd dat ik een weg ging van een succesvolle periode als verkoper, via een psychose, terug bij God, gevolgd door een lange tijd van angst, om uiteindelijk herstel te vinden. In de fase van herstel leerde ik door twee relaties wat het betekent om verantwoordelijkheid te dragen. De laatste is de relatie die ik nu heb en waarvan ik hoop dat deze de duurzame relatie is die God voor mij bedoeld heeft.

Verantwoordelijkheid betekent voor mij dat ik leer rekening te houden met de ander. Wat ik vergat over vroeger is dat ik als kind vaak ziek was, ik had bronchitis. Dus moesten mijn broer en zussen mij ontzien volgens mijn moeder, dat zorgde ervoor dat ik een nogal verwend joch werd die graag zijn zin deed. Het zal je misschien niet verbazen dat ik daardoor geen lange, bestendige relaties opbouwde. Na verloop van tijd koos ik in vriendschappen het hazenpad. Bij het eerste de beste zuchtje tegenwind, dit bespreken en van daaruit samen verder gaan, is iets dat ik echt heb moeten leren en het is die houding die ik nu met mijn cliënten mag delen die voor soortgelijke situaties staan.

Afgelopen week besprak ik met iemand het vermogen om in vriendschappen te ontdekken, uit te spreken en van daaruit te groeien in je vriendschap. Prachtig gegeven vind ik. Dat is verantwoordelijkheid nemen voor wie je bent, voor je eigen zijn, je gevoelens, je gedachten, voor wie je bent. En dat God jou uniek gemaakt heeft en dat de ander net zo’n pakket heeft. Dat het fijn is als je afgestemd bent met iemand anders, maar dat het erom gaat dat je elkaar weer vindt als je de ander pijn doet vanuit de wonden in jullie eigen verleden. Dat is vriendschap, relatie.

Een ander gegeven van verantwoordelijkheid is dat je betrouwbaar bent, dat je er voor de ander bent. Dat gaat verder dan de aandacht die je voor de ander hebt op een doordeweekse dag. Dat gaat over commitment, dat je de ander steunt in moeilijke situaties en die herkent, daarop anticipeert zonder te betuttelen, dat je vraagt, en ruimte biedt, dat je het vermogen hebt om je misschien wel eens weg te cijferen als de ander een beroep op je doet. Ik leerde een andere les, dat ik hoewel ik boos was op de ander mij openstelde voor Gods Heilige Geest en daarin vergeving vond. Het mooie daarin is dat ik mezelf leer vergeven. Belangrijk om dit laatste niet te veronachtzamen.

Dat is liefde en ik heb het in relaties op dit punt niet voldoende meegekregen. Ik ben niet in de situatie terechtgekomen waarin een kind afhankelijk van mij was als zijn ouder. Dus bedenk ik mij nu, als je mensen tegenkomt in je leven en ze zijn vrijgezel en kinderloos, sta dan stil bij wat ik hier schrijf, misschien hebben zij ook wel moeite om de ander te zien, zichzelf bij tijd en wijle weg te cijferen voor de ander. En dan niet omdat ze er zelf niet mogen zijn, maar omdat ze weten dat dat liefdevol is. Dat zal vast niet voor een ieder gelden, maar bevraag de ander hier tactvol op.

Misschien ligt er voor jou als beginnend dater een mogelijkheid samen op weg te gaan met iemand en dit te ontdekken, en net als ik een heel geduldige vrouw (of man) ontmoet die hier al in thuis is. Dan mag je leren dat je niet zelf meer het middelpunt van de wereld bent, net als wanneer je kinderen krijgt, en je vaderschap leert. Dat gun ik jou van harte. Amen.