En hij legde zijn arm om mijn schouder….

In mijn vorige blog vertelde ik over hoe God mij liet zien wat ik nodig had, ook als het tegenzit. Deze blog wil ik daar op voortborduren.

Nadat ik verteld had over het Bijbelgedeelte en hoe God zo duidelijk tot mij sprak, gebeurden er nog meer dingen die richting gaven aan mijn weg. De dienst van zondag in de gemeente was daar een voorbeeld van. De preek ging over ‘Vol van de Heilige Geest, maar wat als je het even niet meer weet.’ Precies waar ik die ochtend tegenaan aan het lopen was.

Al vroeg was ik in het atrium van de kerk. En terwijl ik daar zo zat en de mensen binnendruppelden, voelde ik me eigenlijk moe en verdrietig. Verdrietig omdat mijn rug me dwars zat en er maar geen verbetering kwam, me afvroeg hoe het kwam dat het weer teruggekomen was. En met dat ik dat dacht, kreeg ik de volgende gedachte: ‘Je bent niet je gevoelens.’ En die gedachte was niet helemaal nieuw, maar wel in deze situatie.

Ik heb de neiging om gevoelens op een voetstuk te zetten. Heel lang in mijn leven, bepaalden ze mijn zijn. Voelde ik me goed kon ik de wereld aan, voelde ik me slecht was er geen land met mezelf te bezeilen. En nu dan de gedachte, je bent niet je gevoel. Je bent niet je pijn die je voelt. Wow, wat een nieuwe waarheid. Wat een inzicht.

In de zaal begon de dienst met aanbidding, heerlijke liederen over de Heilige Geest. Ik ging er helemaal in op, zalig. Vervolgens de preek over de ‘gewone mens’ en profeet Elia. De boodschap ‘ga’. En Gods plan gaat ook door als je een stapje terug moet doen. Daarna had Elia weer grote kracht. Aan het eind van je kunnen, zoek God en dan kan het dat Hij net als bij Elia komt, in de zachte bries niet in het vuur of de donder.

Na de preek is er gebed. Niet zoals anders vooraan in de kerk met koppels maar gewoon in de banken op je plaats. En net als ik mijn gezicht even in mijn handen verstopt heb, voel ik ineens een arm om mijn schouder. En een stem die zegt: ‘Je mag rusten in God.’ Een broeder had het op zijn hart gekregen uit de bank naar mij (in het midden van de rij van mensen zat ik) te gaan en mij te bemoedigen. Wow, God is groot.

Na de dienst spreek ik een broeder en ik vertel hem over mijn rug. ‘Waarom laat je niet voor je bidden’: zegt hij. Ik ga terug de zaal in. En er is een echtpaar dat ik ken dat voor mij bidt, hij bidt voor mijn rug en legt me de hand op. Zij krijgt de indruk dat de duisternis mij lastig valt. Ik beaam dat, maar ze zegt ook iets anders. Je hebt de autoriteit, laat je niet omverhalen, geloof dat jij de pijn weg kan sturen. En ze doet het voor. Opnieuw een wow. Precies wat ik nodig heb. Precies wat God mij door mensen vertelt. Ik vind het wonderbaarlijk en sta open voor deze leiding van Gods Geest via mensen.

Thuis gekomen vertel ik wat me overkomen is, en ook daar werkt God op een bovennatuurlijke manier door mijn vriendin. Ze laat me zien dat het bijzonder is wat ik die ochtend meegemaakt heb. En vertelt dat rusten in God mooi is. Ik zoek er Bijbelteksten bij:

Mattheüs 11:28 ‘Kom alleen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, ik zal jullie rust geven.’

Psalm 23:1-2 ‘De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water.’

Dat is het rusten dat ik, nu ik vakantie heb, graag met me mee neem. Naast genoeg buiten zijn om te wandelen, zorg ik deze eerste vakantiedag goed voor mezelf. En dat voelt goed. De goede God toch, zo bezig door mensen heen voor mij. Ik pluk er de vruchten van. Amen.