Niet(s) doen

“Wanneer heb je voor het laatst een dag niets gedaan?” is de vraag die op het labeltje van het theezakje staat. Dat is niet zo moeilijk: deze maand vierde ik drie weken lang vakantie. Lees je een stukje van die vakantie mee? Want die bestond niet uit alleen maar niets doen. En er was ook iets wat ik niét ga doen.

Ik was als begeleider mee op een groepsvakantie voor mensen met een verstandelijke beperking. En ja, het was vakantie. Maar het was niet alleen maar niets doen. Samen met een team van begeleiders en een kok was het een week lang regelen, aansturen, de aandacht verdelen. En ook: samen op pad, spelletjes doen, shoppen, puzzelen, middenin de nacht voetbal kijken met één van de gasten. Zoveel om op te noemen. Een mooie mix tussen ontspannen en aan de slag zijn.

Altijd als ik van zo’n vakantieweek weer thuis kom, moet ik eerst bijkomen. Ik schreef dit gedicht:

ik hoef niet meer zorgen
of hoofden tellen
ik hoef niet meer het plan voor morgen
vanavond vertellen

ik hoef niet meer óm je denken:
gaat het goed?
maar ik moet nog wel áán je denken:
gaat het goed?

mijn armen zijn leeg
mijn hoofd is gevuld

weg is de structuur,
de dagindeling
ik kijk terug op dit avontuur
en weet: het is een kanteling

het besluit kwam deze week:
geen baan in de gehandicaptenzorg voor mij
want dat is wat ik óók bekeek,
die zoektocht is voorbij

mijn armen zijn leeg
mijn hoofd is gevuld
dankbaar voor wat ik kreeg
voor liefde en geduld

ik laat los waar ik van heb gedroomd
sta voor vakanties graag weer paraat
ik blijf op zoek naar wat er stroomt
en waar mijn hart op aanslaat