Op mijn plek

Het is vrijdag vroeg in de middag dat ik ineens zin heb om te schrijven. Zin die een paar weken weg was. Ik schreef nog een gedicht dat ik plaatste. Het viel samen met een beslissing die ik nam in mijn geloof. Ik nam afscheid van de radicale ideeën waar ik mij het afgelopen jaar mee inliet. Maar er was na die beslissing eerst verdriet om het moeten loslaten, dat later een willen loslaten is geworden. En dat heeft vandaag zijn vervolg gekregen.

Wat me al een tijdje bezig hield waren wonderen. Of dat nu de bovennatuurlijke boodschappen in dromen waren of de verhalen die ik las van wonderbaarlijke genezingen en dingen die mensen meemaakten die zich onderdompelden in radicaal geloof. Het zette mij aan tot kopieëren. Tot mijn vriendin na eerst het aangezien te hebben, mij overtuigde deze weg te stoppen. Daar had zij zo haar argumenten voor. En ik vond het 2 weken terug lastig om die argumenten een plek te geven. Wat niet zo gek is als je een tijd daarvoor juist met dat radicale geloof bezig was. En ik zag er ook de vrucht in die het in zich droeg. Maar zo redeneerde ik, wie is belangrijker een schrijver of mijn vriendin, de keus was niet moeilijk.

Aanvankelijk merkte ik dat ik juist even op nul gezet werd, en ook God niet echt nabij vond. Ik raakte niet in paniek, maar wist dat Hij er was ook al was mijn ‘vuur’ niet zo sterk in mij. Zo gingen er 2 weken voorbij en ik merkte al eerder dat een vraag die mijn vriendin stelde mij zo bij gebleven was: ‘Wat zoek jij toch in de wonderlijke genezingen en het bovennatuurlijke?’ Daar moest ik aanvankelijk het antwoord schuldig op blijven. Ik had intussen de radicale boeken allemaal weggelegd. Maar andere boeken waarin het werk van de Geest beschreven staat, op een minder radicale manier maar nog steeds met de wonderen die de schrijver ertoe aanzette te schrijven raakten mij nog steeds. Bij het laatste boek dat ik las kwam ineens het antwoord boven drijven: ik mag de roeping die ik heb op mijn leven als ervaringsdeskundige bij de Hoop zien als waar ik voor bestemd ben.

Dat werd me ineens heel duidelijk en werd ik heel blij van.

Ik dacht altijd dat ik zelf in de wieg gelegd was om wonderlijke genezingen mee te maken met mensen. Maar in mijn werk als ervaringsdeskundige, waar ik me zo op mijn plek bij voel, kom ik in mijn roeping volledig tot mijn recht. Waar gebed ook een rol in kan spelen. Waarom zou ik iets anders willen. En waarom zie ik niet in dat die roeping die zo helemaal nu is en op mijn lijf geschreven, genoeg is voor mij. En laat je het aan God over of dat is waar Hij jou wil hebben. Misschien is dat ooit ergens anders, maar nu ben je helemaal op je plek en dat ik er ineens zo schrijverig en blij van word zegt alles.

Anders gezegd, ik heb met mijn werk voor de Hoop mijn bestemming bereikt. Wat is het geweldig om dat hier te kunnen schrijven. Die lange, lange zoektocht is hier op een punt gekomen van: Ja dit is het, hier heb ik zo lang naar gezocht. Werken daar waar ik denk dat God mij bestemd voor heeft. Wat een geweldige ontdekking. Ik ben op mijn plek.

Ik zocht nog op internet naar roeping en las het volgende: ‘Een roeping in de Bijbel is er nooit voor de geroepene zelf, maar voor een opdracht: getuigenis afleggen van Gods liefde door het leven van de mensen te delen en door te participeren aan de uitbouw van de samenleving.’ Hierin komt volgens mij terug wat ik in mijn werk en leven mag betekenen. Het is zingeving niet alleen in het werk maar in heel mijn leven.

Amen.