Heel gewoon

Beste lezers, ik moet iets bekennen, ik ben heel gewoon. Nou, dat is toch niet iets om gefeliciteerd mee te worden, kan je denken. Dat klopt. Maar die eerste zin roept gelijk de vraag op, voelde je je dan zo speciaal. Ja, misschien wel.

De afgelopen week werd ik al eerder met mijn neus op de feiten gedrukt dat, sinds God in mijn leven is, mijn leven één groot leerproces is. Dat is confronterend, pijnlijk maar zoooooo ontzettend mooi om mee te mogen maken. Het ene nieuwe inzicht volgt het andere op.

Zo gaf mijn vriendin mij terug dat de egocentrische trekken haar een doorn in het oog waren. En ja, ze had gelijk dus viel ik weer van het voetstuk af waar ik mezelf zo graag op zet en zie. Dat is de plek waar ik mij altijd thuis voelde, hoog boven de ander. En omdat ik vaak succes ken in mijn geloof, ben ik daar ook sterk in gaan geloven. Niets bleek minder waar. Want hoewel ik empatisch kan zijn in mijn werk, was datzelfde gevoel van compassie met de ander in mijn relatie en bij vrienden vaak ver te zoeken. Bam, een rechtse hoek. Je kan denken, ik ga k.o. 10 tellen en de strijd is gestreden. Maar niets van dit alles, ik zie wat eraan schort blaas wat stof van mezelf af en ga de strijd met deze onvolkomenheid moedig aan. Dus heb ik meer belangstelling voor anderen, denk aan de ander en neem mij voor mijn naaste lief te hebben als mezelf. En dat zal ik ook doen. En deed ik vandaag.

Ik mag dus meer aan de ander denken en niet alleen in mijn werk voor de Hoop. Ik was ook wel heel veel bezig met mijn eigen leerproces en rust. Dus die ruimte heb ik ook. En het mooie is dat ik anders in tranen zou zijn, maar nu was er geen pijn om het gemis alleen maar nieuwe hoop om het nieuwe inzicht in praktijk te brengen.

Heel gewoon ben ik dus. Een collega verwoordde het heel treffend, toen hij bij zijn afscheid speechte en zei: “Wij hulpverleners mogen alleen helpen wat stof af te blazen van de cliënt.”, een uitspraak die bij mij insloeg als een bom. Ik deelde hem de afgelopen week met veel mensen. Het geeft aan dat ik als hulpverlener niet moet denken dat ik de grote redder van mensen ben. En het sluit aan bij wat ik zelf ooit als cliënt meemaakte en me afvroeg bij mijn hulpverlener: “Wie denk je nou helemaal dat je bent?”, een vraag die voortkwam uit onwetendheid maar ook een kern van waarheid had, immers die maandelijkse 45 minuten in de spreekkamer waren niet bepalend voor mijn leven. Het was slechts een heel klein deel van de tijd dat ik met de hulpverlener was, waar een groter deel van de maand ik zelf de regie had. Alleen dat realiseerde ik me helemaal niet. Ik dacht dat ik aan een soort leidsel zat van de hulpverlener die me op koers hield en door wie ik me liet leiden.

Ik ben dus helemaal niet speciaal, hoewel ik als hulpverlener in een positie zit waarin ik heel dicht bij mensen mag staan en mensen meestal hun hele leven op tafel leggen, is het een uitdaging om daar bewust van te zijn. Ik hamer daarbij vaak op eigen regie, omdat ik niet zoals ik zelf meemaakte afhankelijkheid in de hand wil werken.

En dus is het goed om nederig te zijn, niet te denken dat ik degene ben die het altijd aan het goede eind heeft, Jezus de Grote Redder is, en God mijn leven leidt ook als ik met cliënten in de spreekkamer zit, juist dan. Dat staat ook in de Bijbel: ‘Wees altijd nederig, zachtmoedig en geduldig en verdraag elkaar uit liefde’ (Efeziërs 4:2). En: ‘Onderwerp u dus nederig aan Gods grote macht, dan zal Hij u op de bestemde tijd verheffen’ (1 Petrus 5:6). Tenslotte: ‘Goed en rechtvaardig is de Heer: Hij wijst zondaars de weg, wie nederig zijn leidt Hij in het rechte spoor, Hij leert hun zijn paden gaan (Psalm 25:8-9). Amen.