Wie houdt er eigenlijk van jou?

Jouw vader is enkele jaren geleden opgenomen in een verzorgingstehuis.
Moeder woont nog zelfstandig.
Met haar rollator kan ze nog redelijk zelfstandig functioneren.
Dikwijls realiseer jij je dat er geen veilig nest meer is waarop je terug kunt vallen.

Woont het geluk dan in jezelf?
Of, ontleen jij jouw geluk aan jouw omgeving?
Hoewel je het niet graag toe wilt geven, worstel je dikwijls met jouw identiteit.
Wat en wie stel ik eigenlijk voor?
Je bekijkt je voortdurend door de ogen van anderen.

Nu jouw beste vriendin met vakantie is, ontbreekt het je aan een adresje waar je zo maar, ongevraagd,
binnen kunt vallen.
Jouw spontane verlangen naar hartelijkheid is onbegrensd.
Als je vrijdagochtend afrekent bij de cassière van de supermarkt, wordt het je niet meegegeven.
Heel onpersoonlijk zegt de juffrouw aan de kassa,
terwijl ze in het luchtledige kijkt: "En nog een prettige dag vandaag..."
Binnensmonds mompel je: "Van 't zelfde".
Je trakteert jezelf vanavond op een extra glas wijn, zodat je 's avonds tegen elven lekker doezelig
het bed kunt inschieten.
Dat moeilijke lastige leven waar je zelf niet om gevraagd hebt.
Wat zou je graag sterke armen om je heen voelen van iemand
die je knuffelt en om je geeft, gewoon omdat jij "jij" bent.

Als je in zo'n licht melancholieke stemming verkeert
probeer jij bewust jouw gedachten een andere kant op te sturen.
Jij bent wars van zelfmedelijden.
Gelukkig zijn er nog heel wat leuke dingen in jouw leven waaraan je plezier en zingeving aan ontleent.
Maar vandaag wil het even niet vlotten.
Het valt ook niet altijd mee om "sterk" te zijn en..... je niet laten kennen.

Voor 't slapen gaan fluister je nog stilletjes in jezelf:

"Houdt Gij mijn handen beide
met kracht omvat.
Weest Gij mijn vast geleide
op 't smalle pad.
Alleen kan ik niet verder
geen enk'le schreê.
Neem trouwe Zielenherder

En dan duurt het niet lang meer, dat je door slaap overmant,
weg zinkt in vergetelheid.
mij arme, mee