Als wonderen uitblijven, wat dan?

Het boek dat ik deze week lees maakt diepe indruk op mij, het is het boek waar ik in de vorige blog ook aan refereerde ‘Wonderen van het koninkrijk’. Waar het eerst mijn verwondering was over het geloven in wonderen, maakt dat nu plaats voor ontzag voor het tegendeel; het uitblijven van wonderen. Hoe erg ik ook verlang naar wonderen in mijn leven, werd ik vandaag heel hard geconfronteerd met het uitblijven van een wonder.

Ik ken namelijk iemand die heel hard een wonder nodig heeft. Maar in plaats van daar nu vurig om te bidden, schrijf ik hoe mijn machteloosheid over het uitblijven van dat wonder hier in deze blog zijn vorm krijgt. Wil ik mij aan die machteloosheid overgeven, of toch vurig bidden om een wonder voor die persoon. En wel nu?!

(Ik ben thuis naar boven gegaan. Ben in gebed gegaan voor deze persoon. Heb satan aangesproken. En ben in geloof dat dit wonder zich voltrokken heeft. Dus neem ik weer plaats achter mijn Ipad en hoor een toeter buiten. Een teken?)

Ik geef toe, dit is wat ik wil. Bidden en van het ene mooie wonder, naar het volgende nog mooiere wonder fladderen. Maar is het reëel? Nee, van Gods geheimnis weten wij mensen eigenlijk niets. Anders dan, ook al worden er heel vaak gebeden niet verhoord, toch te blijven vertrouwen en geloven. Is dat niet de uitdaging die veel mensen missen. Die het na het eerste de beste zuchtje tegenwind opgeven het van God te verwachten. ‘Je geloof kan je redden’, bedenk ik mij. Een tekst die voor mij staat voor de overgave aan God. Juist als het allemaal niet wil lukken.

Zo beland ik bij een misvatting waar ik over las en het met mijn moeder (87) vandaag over had. Zij vertelde dat we net als Jezus mochten lijden, en dat dat Gods wil zou zijn. Nee riposteerde ik. In het Nieuwe Testament staat nergens dat ziekte de wil van God zou zijn. De volgelingen van Jezus zouden als ze daar voor kiezen wel bloot gesteld kunnen worden aan vervolging en tegenstand.

Er staat *: ‘Jezus is er duidelijk over: ziekte is een vijand, geen vriend. Het is een eer om te lijden vanwege onze navolging van Christus. Maar in het NT gaat het daarbij altijd over vervolging en tegenstand, nooit over ziekte. De misvatting waarin lijden en ziekte op één hoop worden gegooid, leidt er uiteindelijk toe dat ziekte als iets positiefs gewaardeerd wordt. Het gevolg is dat het gebed voor genezing dan zwak of totaal afwezig is.’

En ook *: ‘Ziekte moet je als een kruis dragen. Een vrome uitspraak die veel gehanteerd wordt in de context van goddelijke genezing is: ‘Ik moet mijn kruis dragen!’
Jezus roept ons inderdaad op om ons kruis te dragen. Maar het is wel een eigen keuze dat te doen. Je kiest ervoor om de gevolgen van je toewijding aan Jezus op je te nemen. Dat doe je uit vrije wil en slaat dus niet op ziekte. Je leest in het NT niet dat mensen in hun ziekte moeten berusten of dat die ziekte deel uitmaakt van Gods plan. Integendeel, wie voor genezing tot Jezus en de apostelen kwam, kreeg die ook.’

En dus is ziekte niet iets dat van God komt. Het is nooit iets om ons iets te leren, ook al kun je er iets uithalen. Maar dan nog, het komt nooit van God. God haalt geen eer en plezier uit ziekte, maar in het herstel dat Hij brengt.

We willen overal een antwoord op, onze ratio maakt overuren. We zouden baat kunnen hebben bij een hart dat weet te antwoorden op machteloosheid, verdriet, pijn en… onverhoorde gebeden. Alsof ik beter weet wat er op aarde gebeuren moet dan God. Ondertussen mogen wij met al ons ongeduld, machteloosheid, pijn, verlangen, verdriet, teleurstellingen, boosheid bij Hem komen. En Hij zal troost brengen. Hij lijdt mee en draagt mij.

Martin verwoordt het als volgt *: ‘Al zal mijn ziekte niet genezen, al zal mijn pijn niet verminderen, al zal mijn ontsteking niet herstellen, al zal mijn verlamming niet verdwijnen, toch zal ik mij verheugen in de Heer!

(Boek: ‘Wonderen van het koninkrijk’ van Martin Koornstra)