Verkerings perikelen

Ik heb je heel erg gemist.
De breuk tussen jou en mij voltrok zich zo abrupt.
Ik dacht dat je oprecht van me hield.
Maar plotseling gingen jouw avances naar een andere uit.
Ik wist niet wat jou bezielde.
Jij liet me zitten met de brokken en ik begreep het niet.
Heel langzamerhand herstelt mijn leven zich weer.
Ik móet wel, daarin heb ik geen keus.
Steeds meer ging ik twijfelen aan al die mooie woorden die mensen tegen me zeiden.
Wat is waarheid?
Wat is toneelspel?
Hoe bouw ik weer een stukje zelfvertrouwen op om iemand te kunnen vertrouwen?
Ik had me echt aan jou gegeven maar voor jou telde dat blijkbaar niet.
Weet je, ik ben niet van graniet.
Dingen laten me niet onberoerd.
Na de woede van de eerste weken merkte ik dat de liefde van Jezus me niet had verlaten.
Ik was nog zo verward, ondergedompeld in gevoelens van zelfmedelijden.
En ik was ook heel erg boos op je, dat je me dit geflikt hebt.
Ik wist bij Wie ik terecht kon.
Iemand die onvoorwaardelijk lief heeft.
Zijn naam is Jezus.
Steeds meer ga ik begrijpen dat Hij niet alleen maar een stoplap is voor mijn verwarde gevoelens,
maar dat Hij oprecht om me geeft.
Ik ervaar zijn vergeving, zijn begrip.
Hij koestert me en er komt weer iets van hoop in mijn hart.
Ik bemerk dat zijn liefde zo helemaal anders is dan de genegenheid tussen mensen.
Hoe het in de toekomst allemaal verder moet, dat weet ik niet.
Ik hoef het ook niet te weten.
Als meer dan ooit ervaar ik dat Hij me vast houdt en om me geeft.
Voor Hem hoef ik me niet beter voor te doen dan zoals ik ben.
Ik ben je niet vergeten maar ik heb je wel losgelaten.
Ik hoop dat het je in de toekomst goed zal gaan.
Ik zelf heb weer uitzicht gekregen op betere tijden.
Daarin heeft de Here me geholpen.
Ik kan er niet bij dat Hij me steeds weer opgezocht heeft.
"Here, ontfermt U Zich over mij; ik wil graag de weg gaan, die U voor mij bereid hebt".