Een vertelling over Kleine Duim en Pinkie.

Bijna tachtig jaar geleden werd er in de Lage Landen een babietje geboren. Zijn doopnaam luidde: Willem Anne. Een babietje met twee schattige knuistjes, aan elke hand drie vingers, een duimpje en een pink. De papa van Willem Anne heette Willem en de mama heette Johanna. Willem Anne was het derde jongetje in het gezin. De papa en mama hadden op een meisje gehoopt. Maar een jongetje was ook goed. Niet lang nadat het jongetje op de wereld kwam zong de mama haar eigen gecomponeerd liedje: "Willem van Oranje Nassau, die ik hebben wou. Die ik hebben wou." (bis) Vier jaren daarna werd er toch nog een zusje geboren.

Kleine Duim maakte deel uit van het linker handje en Pinkie hoorde toe aan de andere hand.
In 1944, toen Duimpje twee jaar oud was, overkwam hem een vreselijk ongeluk. Zijn baasje, Willem Anne, lette niet zo goed op hem en Duimpje raakte gebiologeerd op de kamraderen van de wringer van de wasmachine. Marie, de meid, draaide er lustig op los en Duimpje kwam te dicht bij die draaiende wieltjes. Merg en been verging je toen Willem Anne het op een schreeuwen zette. Duimpje was tussen de kamraderen terecht gekomen en het linker topje van Duim leek wel verbrijzeld.

Het topje van Duim bungelde er nog een beetje aan en de papa van Willem Anne bracht het jongetje van twee jaar zo snel als mogelijk was naar het ziekenhuis in Hoogeveen. Het lukte de dokter niet het bovenste kootje te repareren en na twee dagen werd Linker Duim, "Kleine Duim". Je had hem ook Stompie kunnen noemen.

Buurman Slot, die landarbeider was, zei tegen de mama van Kleine Duim in onvervalst dialect: "Vrouw S., oen zeune zal nooit meer mit de schuppe kunn'n warken", (Jouw zoon zal nooit meer met de schop om kunnen gaan.)

Toen Willen Anne een grote jongen was geworden, kwam er in zijn paspoort te staan bij bijzondere kenmerken: "Linker Duim verminkt". Eerlijk gezegd, heeft Kleine Duim er zich nooit wat van aan getrokken, wat hem in 1944 was overkomen.

De laatste maanden van het achterliggende corona-jaar merkte Willem Anne op, dat Pinkie van zijn rechterhand niet meer helemaal mee liep in het gelid. Vergeleken met z'n drie aangrenzende broertjes boog Pinkie opvallend naar voren. Eerst dacht Willem Anne, dat komt wel weer goed. Echter, een week geleden vertelde de huisarts hem: "Die pink van u heeft een contractuur van Dupuytren en daar valt weinig aan te doen."

En zo heeft Willem Anne verder te leven met twee bezeerde ledematen, Kleine Duim en Pinkie. Bij een postorderbedrijf heeft hij inmiddels een spalk besteld voor Pinkie, dat ie niet verder uit het gelid zal groeien. Al heeft Pinkie een bochel, hij hoort er toch bij. Als geen ander weet Kleine Duim daar alles van. En, wie weet, de grote Schepper in het heelal is altijd nog in staat een wonder te doen. Pinkie is bij Hem ook in tel.