Lichamelijke oefeningen tijdens de lock-down

Tsja, wij volgen de kerkdienst via de life-stream.
Tsja, mijn partner en ik trekken er minder op uit dan normaal.
Soms worstel ik met het verveeldheidsvirus.
Al een hele maand loop ik rond met een schorre keel. Nee, het is geen Corona. Maar, er komt een kentering.
Zingen lukte ook niet zo goed meer. Wij praatten er samen over en mijn echtgenote adviseerde me: "Ga toch maar zingen". Er is meestal een beetje gêne bij me om in m'n eentje te gaan zingen. We zochten onze Johannes de Heer bundels op en we gingen sámen zingen. En zowaar, het lukte ook nog!

We wonen op de zevende verdieping van onze flat. Boven-buren, met een grote hond, wonen op de achtste verdieping. Die hond houdt heel erg van blaffen. Dikwijls, wanneer ik m'n middagslaapje tracht te doen, begint de hond te blaffen. En, dan kan ik het wel vergeten. Maar, ook 's avonds laat, hij (misschien is het een zij) kan er wat van. De hond vindt blaffen leuk. In gedachten sta ik in de moods om naar boven te gaan en om er aan te bellen. Toch maar niet. Vanmorgen ging mijn vrouw haar dagelijkse wandeling doen.
Daar maakte ik gebruik van om de Opwekkingsbundel op te zoeken. Het viel me mee om in mijn eentje te gaan zingen. Ik haalde zelfs de hoge noten. Wat ik wel heel leuk vond, dat de hond van de bovenburen me blijkbaar hoorde zingen. Zij zette tegelijk een blafconcert aan. Daar had ik nou gewoon plezier aan.

Ik heb het zingen weer ontdekt. Ik ga het nu ook oefenen, een paar minuten voor het inslapen. En mijn echtgenote en ik ontdekken nu ook weer, dat samen zingen óók leuk kan zijn. En daarnaast, wandelen we ook samen. Soms samen, een andere keer in ons eentje. Je moet, tijdens deze lock-down, wél in beweging blijven.
Ik ben blij, dat m'n schorheid ook terug loopt. Ik loop vooruit; zij loopt terug. Prijst de Heer! Waar zingen zo al niet goed voor is.