Dromen waarmaken

Dromen waarmaken


Het zal misschien al drie jaar geleden zijn dat ik las over een lunchroom in Alblasserdam ‘De Buurman’, een lunchroom gerund door vrijwilligers zonder winstoogmerk. Hun boodschap was mensen bij elkaar brengen. Ik bewaarde het artikel in de hoop daar ooit iets mee te kunnen in mijn eigen wijk.

Er kwam in die tijd een nieuwe predikante bij mijn kerkelijke gemeente. In het kennismakingsgesprek dat ik met haar had, vertelde ik over wat ik gelezen had en mijn droom zoiets in mijn woonplaats te starten.

Jaren verstreken, ik ontdekte dat er binnen de PKN initiatieven ontplooid werden rond nieuwe manieren van kerkzijn het zgn Pionieren. Ik verdiepte me in de materie, zocht er vacatures bij, maar vond geen ingang. Tot vorig jaar de predikante vertelde over het pionieren waar zij zich mee bezig wilde gaan houden. De huidige gemeente vergrijst en of ik mee wil denken. Natuurlijk. Maar corona zette een streep door de plannen.

In mijn eigen wijk merkte ik echter iets leuks, ik had vaak mooie gesprekken op straat. Zomaar met Jan en alleman. En soms sprak ik mensen over hun geloof. Thuis dacht ik daarover na. Hoe zou ik met het eerdere lunchroom-idee, het pionieren en deze gave die ik had iets kunnen bedenken waarin dat zou passen?

Ik kwam uit bij een televisieprogramma ‘Ik mis je’, waarin mensen op een begraafplaats die het graf van hun dierbaren opzoeken een kop koffie wordt aangeboden ‘in ruil’ voor een gesprek. Als ik nu eens zelf in de wijk waar ik woon bij de winkels ga staan met een thermoskan koffie en mensen aanspreek over hun leven, en over hun geloof. Dat werd mijn idee.

Er kwam ter ondersteuning van de predikante een pionier die al eerder pioniersplekken had gecreëerd. Ik had een gesprek en vertelde hem mijn idee. Hij dacht erover na en kwam met een plan, een koffiekar, en anderen waarmee ik dat samen zou kunnen gaan doen. Volgzaam als ik ben ging ik aan de slag. Ik belandde in een wirwar van regels die ik moest volgen om de bakfiets te financieren vanuit de gemeente. En de aankoop of huur aan zich zag ik ook niet zitten. Tegenslag!

Het duurde enkele weken waarop ik mijn teleurstelling over het idee van de ander een plek gaf en me bedacht dat ik mijn oorspronkelijke idee gewoon zelf kon uitvoeren. Was het echt zo eenvoudig? Ja. Koffie, suiker, poedermelk, bekertjes en roerstaafjes. Ik kocht ze allemaal bij de plaatselijke supermarkt.

En toen ineens was het donderdag 10 december. Ik had een dag vrij genomen. En zag dat het droog was en weinig wind, een ideale dag om buiten mensen koffie aan te bieden en een gesprek. Eerst gebed. Toen mijn sjaal om, muts op en op pad. Ik had ook al een plek waar ik terecht kon. Bij de bakker voor de deur, daar stond een tafeltje dat ik goed kon gebruiken om mijn koffie op in te schenken. Ik overlegde eerst met de winkelmedewerkster, ze vond het prima. Ik mocht zelfs van de wc gebruik maken als ik wilde.

Dus ging ik staan. De eerste vrouw die ik sprak gaf me meteen het vertrouwen dat het goed was wat ik deed. Zij was een yogadocente die van plan was een eigen studio te beginnen.Ik vroeg haar naar haar geloof, en we hadden een mooi gesprek. Ik sprak nog enkele mensen kort. Een vrouw die alleen als kind geloofd had. Een man die net zijn vrouw verloren had. Dan is het alleen een kwestie van naast iemand gaan staan. Dat deed ik.

Tenslotte een vrouw in een scootmobiel die ik uitgebreid sprak, bijna 40 minuten over haar leven haar kijk op de wereld, haar geloof, waarin ze geloofde in een leven na de dood. Kortom ze liet me haar leven zien in dat gesprek. Toen had ik het koud gekregen en ging ik naar huis. Ik bedankte de bakkersvrouw voor de koffie, die ze me gratis aanbood. En ging voldaan naar huis.

Ik had mijn droom waargemaakt.