Dichtbij m'n hart

Het heeft een groot aantal voordelen wanneer je gepensioneerd bent.
Je kunt veel meer als vroeger beschikken over, zoals we dat noemen,
"vrije tijd". Heel veel meer dan vroeger, ga ik me steeds meer realiseren, de vreugden om "een papa" te zijn.
Gisterenmiddag hadden m'n jongste zoon, die in Brazilië woont, en ik een gesprek via de smartphone van ongeveer een uur lang. Ik zonder me dan wel even af, dat we écht met z'n tweeën een gesprek voeren. Als mannen zijn we wel elkaars tegenhangers, hij is een echte leider en warrior, een strijder, terwijl ik iemand ben die meer 'een volger' is en bij voorkeur elk conflict vermijd. Maar die verschillen in karakter hindert ons niet in onze communicatie.
Met zijn echtgenote weten zij zich geroepen voor de straatjeugd in de favela's in Brazilië. Echter, na een uur - tijdens het uitwisselen van onze gedachten - word ik moe en probeer een slot aan ons gesprek te breien. Politiek, onze geloofsbevinding en gezinsleven en de beperkingen en uitdagingen van het corona-virus, alles komt aan bod. Hij heeft een lesbevoegdheid in capoeira, een heel bekende Braziliaanse dans- en gevechtssport. En bij regelmaat stuurt hij ons opnamen waar ook z'n oudste dochter deel van uit maakt. Er is hem alles aan gelegen dat z'n vier dochters weerbaar in de maatschappij komen te staan.

Vanmorgen belde ik onze jongste dochter in Dalfsen. Echt wel een vol uur maakten we elkaar deelgenoot over alle dingen die onze harten beroert. Op onze smartphones hebben we een groepsapp, een zogenoemde boers- en zussenapp en daar is recent papa ook aan toegevoegd. Een paar dagen geleden had ik E. een mail toegestuurd en ze vond het maar wat leuk, dat ik nu even belde. Ze vertelde me dat ze met hun twee dochters binnenkort het sinterklaasfeest bij haar schoonouders zullen vieren en dat er twee échte zwarte pieten aan zullen kloppen.
Daarnaast kregen we het uitgebreid over allerlei bijbelse thema's zoals ware profetie versus zogenaamde profetieën van meer 'het zielse niveau'. Wat ons meer dan alles bindt, dat is onze toewijding om een volgeling van Jezus te zijn.
Op allerhande manier bevragen we elkaar hoe we dingen ervaren, en wat we daarover in de bijbel lezen.

Toen ik, nu ruim vijftig jaar geleden, in het huwelijk trad, stond ik er eigenlijk nooit bij stil, het idee dat er dan kindertjes op de wereld gezet worden. Of, het was min of meer, de meest vanzelfsprekende zaak van de wereld.
Dank zij onze oudste dochter, zijn we recent aan een super-leuk huis in Arnhem gekomen. Zij heeft de eigenschap om elke zoon en dochter te volgen van onze vijf kinderen, en dan in positieve zin. Haar beroep als manager bij een grote scholengemeenschap past dan ook wel bij haar.
Vader en moeder ben je voor het leven. En, het lijkt me heel erg, dat huwelijken van goed bedoelende papa's en mama's voortijdig eindigen. Maar al te vaak zie ik dan om me heen een zichzelf repeterende breuk, ook onder de kinderen. Een scheiding is heel erg en, soms kan het ook heel legitiem zijn dat er geen andere keus is.

Na twee maal zo'n lang telefoon gesprek kan ik me niet losmaken van het idee dat ik een bevoorrechte man mag zijn. Daar ben ik dan ook dankbaar voor en dat weerhoudt me dan ook niet om dat voorrecht met anderen te delen. Het is echt geen verdienste. Het word je geschonken.