Thuis komen bij jezelf

Het feit dat ik uniek ben
- te midden van die grote verscheidenheid van vele anderen -
is een geschenk van God.
Er bevindt een diep geworteld verlangen in mij,
dat die ander mij bevestigd in de persoon die ik ben.
Misschien ligt daar wel de gedachte aan ten grondslag
dat ik nooit bewust afscheid heb kunnen nemen
van het jongetje of dat kleine meisje van vroeger
met wie ik, meer als geen ander, vertrouwd ben geraakt.
Paulus vertelt ons:
"Toen ik een kind was, sprak ik als een kind,
overlegde ik als een kind,
maar nu ik een man ben geworden
heb ik afgelegd wat kinderlijk was."

Te midden van al die groeifases tijdens m'n leven
heeft God me gemaakt tot die unieke persoonlijkheid
die Hij bedoeld heeft dat ik zou worden.
Ik geef toe dat ik niet zonder kleerscheuren uit mijn kinderjaren
de fase van volwassenheid heb bereikt.
Anderen, die tijdens die vroegere fase van leven
mij gekwetst of bezeerd hebben, heb ik vergeven.
Ik heb het bij God gebracht.
En op dezelfde wijze zoals ikzelf vergeving heb ontvangen
heb ik die ander, die mij verwond heeft, vergeven.

Ik koester niet langer boze gedachten.
Ik ben thuis gekomen bij mezelf.
De reis daar naar toe, was niet altijd even gemakkelijk.
Soms heb ik nog wel eens de hang
mezelf te beklagen over al die pijn
die mij in de omgang met anderen overkomen is.
Bewust leer ik steeds meer mijn hart te openen voor de heilige Geest
en richt mijn gedachten op Hem.
Jezus woont in mijn hart
en ik ben thuis gekomen bij mezelf.

Ik hoef mezelf niet op te poetsen
om in relatie met Hem verder te leven.
Hoewel ik een mensen-mens ben
en intens genieten kan van de vele contacten om me heen,
lukt het me ook steeds
- te midden van alle drukte -
thuis te komen bij mezelf.
In gemeenschap met Hem
vervolg ik de weg waar Hij mij op geleid heeft.