Onberispelijk

Onberispelijk


Ken je dat jongetje, dat ventje dat altijd zo zijn best doet op school. Diegene die altijd netjes dankjewel zegt, die mensen altijd groet. Zo’n jongetje ben ik geweest, onberispelijk. Lange tijd niets op aan te merken. Het is wat ik als jongen leerde thuis, wees netjes en voorkomend naar anderen. Voorkomend het echoot nog na, val niet op.

Tussen mijn vriendjes was ik degene die geen ruzie zocht, thuis voelde ik mij de afleider als mijn ouders onenigheid hadden. Misschien leverde me dat het gevoel op dat ik de redder van mensen moest worden. Nog zo’n rol. Boosheid was en is voor mij ongemakkelijk om zelf te voelen. Ik heb het eenvoudig weg ontkend in mijn jeugd, kon niet omgaan met de verwijdering die het opleverde. Terwijl het simpelweg aangeeft dat iets belangrijk voor hem/haar is. En de verwijdering slechts een tijdelijk ongemak is.

Dat onberispelijke jongetje, leeft nog steeds in mij. Net als het ongemak van boosheid, is het onberispelijk zijn mijn tweede natuur geworden. Maar waar het één een tekort oplevert is het ander een teveel. Logisch is dus om het in balans te brengen, maar hoe doe je dat. Misschien door af en toe boos te worden, en af en toe nonchalant. Hoewel beiden niet vanzelf gaan, is dat de uitdaging. Niet doorslaan, maar gewoon af en toe oefenen. Wat daarvoor nodig is, is bewustzijn. Bewustzijn dat ik die gevoelens heb op het moment dat ze zich voordoen en dan de keuze maken om het anders te doen.

Ik deed dat de voorbije week voor wat betreft mijn frustraties. Ik spreek mij meer uit, doorlopend eigenlijk. Dat is nieuw maar dat geeft zo’n andere dynamiek in mijn relatie. Lees: gelijkwaardigheid. Mijn vriendin heeft het namelijk als tweede natuur, bij haar past onverschrokkenheid. Dus zegt ze eerder wat ze voelt. Handig omdat dat frustraties voorkomt. Maar even belangrijk is dat ik bij haar mij kan uiten, dat ze niet uit het lood raakt van tegengas. Ik meen zelfs te zien dat ze het waardeert. Wat een verschil met mijn jeugdjaren en wat een geluk dat zij zij is.

De verwijdering die boosheid oplevert, was lange tijd de angel in mijn ontkenning. Wat ik door mijn frustraties uit te spreken namelijk ook leer, is dat het juist de lucht klaart en dat daar vaak helemaal geen tijd over hoeft te gaan. Thuis bleven mijn ouders juist boos na een ruzie. De angst die ik ervoor opdeed blijkt ongegrond zo leer ik nu. Een frustratie wordt pas een frustratie als die niet geuit kan worden. Ik vind het een zegen dat mijn vriendin ruimhartig is, ze is niet rancuneus. Dat helpt mij in het uiten van wat ik voel, ook of juist bij frustraties die mogen er helemaal zijn bij haar.

Zo leer ik ook dat het de nonchalance die ik als uitdaging zie bij mij ook tot een nieuwe weg leidt. Namelijk vanuit mijn frustratie. Want als ik altijd maar het onberispelijke jongetje wil zijn dan leidt dat ongetwijfeld tot frustraties. Hij kan onmogelijk altijd lief en aardig zijn. Eerlijk gezegd ben ik dat altijd geweest. Althans die schijn hield ik voor anderen en mezelf op. Maar dat is niet wie ik ben, ik ben een mens met alle plussen en minnen die daarbij horen. Dat begin ik steeds helderder te zien. Ik ben niet alleen die aardige man die ik ook kan zijn, er zit bijv een. betweter, een veroordelaar, een egoïst, en tal van andere minder aantrekkelijke kanten aan mij. Daar is niets mis mee. Wel als ik ze ontken. Daarom helpt het om tegen mezelf te zeggen: Ik mag er zijn, helemaal ook met mijn schaduwkanten. Alleen dan denk ik dat ik mijzelf eerlijk in de spiegel durf aan te kijken en mijzelf niet langer ontken.