Zorg met het hart gegeven

Dag corona, ik wil even met je praten

In november leerde ik je kennen. Je kwam aan in China. Ik dacht nog, je bent ver weg dus we zullen elkaar niet ontmoeten. Maar toen kwam je steeds dichterbij en hoorde ik dat je grimmig was. En in staat tot onvoorstelbaar leed.

Maar ik luisterde niet. Immers, je was niet in mijn buurt dus bestond je niet. Maar beetje bij beetje kreeg je grip op mijn leven.

Je kwam in Italië, België, Duitsland en toen ook in Nederland. En nog wilde ik niet geloven hoe wreed je was. In mijn buurt zou het wel los lopen.

Tot nu. Tot het moment waarop mijn lieve bewoners zieker zijn dan ik had kunnen denken. Mijn collega's niet meer weten waar ze het moeten zoeken van hun onmacht, radeloosheid en verdriet om de mensen die we verliezen.
Om de eenzaamheid omdat het team uit elkaar valt, want jij maakt immers geen onderscheid. Toch? Corona?
En je pakt niet alleen de zieken trouwens. Je neemt iedereen mee in je grimmige tocht rond de wereld, rond mijn wereld.

De bewoners die eenzamer zijn dan ik ooit had kunnen bedenken. Families uit elkaar gerukt omdat de huizen op slot zijn en zij mijn lieve oudjes niet mogen bezoeken. Hoe wreed!
Ik zie hun hunkering naar knuffels, maar ik moet op afstand blijven. En maar 1000x keer zeggen dat je voorbij gaat.
Me zelfverzekerder voor doen dan ik ben. Meer denken dan dat ik hersens heb. Meer dragen dan ik aankan. Meer troosten dan ik armen heb.

Maar één ding krijg je niet corona, want mijn armen kunnen de mensen misschien niet bereiken, maar mijn hart des te meer. Zolang je mij niet pakt sta ik er. Ga ik door het vuur voor mijn mensen, voor en met mijn collega's en krijg je ons, ondanks alles, er toch niet helemaal onder.

Ik begrijp nu dat je er bent. En voorlopig niet weg gaat. Maar hoe wreder jij probeert te zijn, hoe meer liefde ik zal blijven geven.

Andrea