Eigenliefde

Eigenliefde

Het is maandagavond een avond eigenlijk als alle andere. Toch ontdekte ik iets bijzonders vanavond, ik ontdekte wat het betekent om van mijzelf te houden. Deze ontboezeming is kwetsbaar en tegelijk heel krachtig. Ik wil je graag vertellen hoe dat zo ontstond. Ook omdat ik het zelf zo bijzonder vind en misschien op deze manier nog nieuwe invalshoeken op kan doen.

Eerder vanavond keek ik een blog terug die ik in week 12 schreef, een kleine drie weken geleden. Ik schreef daar hoe ik niet langer de levens van anderen benijdde, maar mijn eigen leven als waardevol zag. Op dat moment werd ik mij bewust van hoe het feitelijk in elkaar stak in mijn leven. Toch moest ik tot vandaag wachten tot ik het ook echt kon voelen. Terwijl het wachten in de vorige zin veronderstelt dat het één (het inzicht)voorafging aan het volgende (het voelen), blijkt het mij eigenlijk te verrassen. Ik kan ineens voelen dat ik van mezelf hou.

Er waren twee aanleidingen voor dit voelen. Ten eerste hoor ik iemand wel eens, bij wijze van ontboezeming, zeggen: “Wat hou ik van mezelf.” Daar moest ik ineens vandaag aan denken. Diegene kan dat vol overtuiging zeggen, zonder een greintje narcisme. Ten tweede zei iemand tegen mij: “Als je in de spiegel kijkt, zeg je dan wel eens ‘Ik hou van jou’.” Daar voelde ik me wat ongemakkelijk bij, omdat ik wist dat ik dat een beetje raar vond. Toch bleef het me bij en moest ik er vandaag aan denken. Het kwartje viel ineens; Ik hou van mezelf.

Wat me opvalt is dat het me zomaar aangewaaid komt. Ik was er niet naar op zoek, het is ‘gewoon’ een inzicht dat ik vandaag opdeed. Een onverwacht geschenk op een mooie lentedag. Misschien komt het wel dat ik me vandaag zo goed voelde. Het meest waarschijnlijk is echter dat het komt door het besef dat ik in mijn dagboek schreef dat ik er mag zijn. Gewoon Ad(riano). Ik weet niet hoe dat voor jou is. Ben eigenlijk nieuwsgierig hoe dat voor anderen is. Ga ik de komende week vragen aan anderen.

Wat betekent het om jou te zijn? Ben jij blij met wie je bent? Of probeer jij iemand anders te zijn? Ben jij jezelf? Zit er in je doelen in je leven een verlangen verstopt naar iemand anders? Wie ben jij eigenlijk? Wiens leven, leef jij?

Het valt nog niet mee de juiste vraag te formuleren die je terug leidt naar de bron van wie je bent. Van datgene wat je hier komt doen op aarde. Van dat wat je bijdrage is aan het leven. Het zijn grote vragen. Ik heb er lang mee geworsteld, bewust en onbewust. Het lijkt net of het tijd is om te oogsten, te oogsten van datgene wat ik gezaaid heb aan bewustwording. Bewustwording die ik ontleen aan het contact met mensen en het schrijven daarover. En bovenal in mijn geloof in God. Zonder geloof was ik hier niet gekomen.

Naast geloof, is datgene wat ik leer binnen de veilige haven die mijn relatie is mijn grootste leerschool. Het is een regelrecht wonder wat mij ten deel gevallen is de laatste anderhalf jaar. Ik schrijf er vaker over.

Waar ik benieuwd naar ben, is waar het vanaf hier naartoe gaat. Ik bad al om ‘het houden van’ ook echt te voelen bij Jezus en God. Want ik moet eerlijk zijn, dat kan ik nog niet echt voelen. Gebed lijkt me hierin de juiste weg, zoals gebed mij ook hier heeft gebracht. Ik laat me leiden, en ik bid.

Wat me op deze bijzondere dag opvalt is het onverwachte waarop mij dit toekomt vandaag. Ergens in de bijbel staat hoe er voor alles een uur is. Spreuken volgens mij. Een tijd van zaaien en een tijd van oogsten. Wat zou ik graag oogsten van wat ik allemaal gezaaid heb. Tegelijk wil ik mijzelf niet vastzetten, dat leidt tot eigen kaders en wegen terwijl Gods wegen niet alleen ondoorgrondelijk maar ook te mooi zijn om door mijn simpele gedachten ontkent te worden.