Als er geen hoop meer is…

...dan staat het echt slecht voor ons.
Meer dan ooit schijnt ons leven in gevaar. Meer dan ooit voelen we de kwetsbaarheid ervan, de eindigheid omdat de dood opeens heel dichtbij komt en het verlies van dierbaren. Het gevoel van onmacht wil naar ons hart grijpen met moedeloosheid als gevolg. Dat maakt ook ziek.

Als er geen hoop meer is, is er ook geen leven. Dan zijn we al dood terwijl we nog in het leven zijn. Dat geldt ook voor niet-corona-tijden. Hoop is de drijfveer achter ons bestaan. Het is soms maar een klein vonkje nodig om de hoop weer te laten opvlammen. Een klein glimlach of aanraking (nu misschien even wat minder), een lief woord, gewoon aandacht –in principe alle gesten waar de liefde achter schuilt.

Liefde voor ons zelf is zeker belangrijk ook in deze tijden (en dan bedoel ik niet “me first” en “Hamsterkäufe&rdquo. Het weten “om” - namelijk geliefd te zijn van God juist ook in deze tijden – lijkt me nog belangrijjker. Dat geldt voor ieder van ons. Dan worden uit buren misschien “naaste”. En “naaste” te hebben voelt dan misschien ook minder alleen. En opeens is er weer hoop dat we samen, en met God, deze tijden zullen doorstaan.


Foto: Per Loethman