De reis naar beneden in ROZET......

Voordat een recente en kostbare herinnering te snel weg glijdt in de vergetelheid, wil ik deze met jullie delen.
Sinds twee maanden zijn mijn echtgenote en ik lid geworden van ROZET, een immense bibliotheek van meerdere etages. Elke vier weken kunnen we tien boeken lezen en onderling verdelen we dat, elk vijf. M'n leeshonger wordt weer helemaal op gepimpeld. Zeven volle kwartieren bracht ik door om m'n vijf boeken om te wisselen.

Zeulend met een zware tas vol boeken en in de andere hand m'n paraplu liep ik voorzichtig naar beneden. Het trappenhuis van Rozet is, naar schatting, zo'n vijftien meter hoog en diep, acht meter breed en in het midden twee dikke ronde leuningen. Halverwege moest ik m'n tred enigszins inhouden, vanwege een pappa die met z'n beide kinderen ook naar beneden laveerde. De beide kinderen waren een joch van zo'n acht jaar en een meisje die ik op elf jaar schatte. De kinderen hadden immens plezier door zich via die leuningen naar beneden te laten glijden,

Om het spel van de kinderen niet te onderbreken, liet ik m'n aanvankelijke grip op de leuningen los en vervolgde de weg naar beneden in een enigszins trager tempo. Twee minuten later liepen de pappa en z'n kids en ik door de grote draaideur naar buiten. Ik volgde hen met m'n ogen en even keek het meisje van elf mijn richting uit. In enkele fracties van een seconde 'las' ik haar gezicht, iets van verontschuldiging wegens het minutieuze oponthoud dat ik vanwege hun spel ondervond dat tegelijk begrip vroeg omtrent het plezier dat ze daar van hadden ondervonden.

Ik was even compleet confused vanwege die prachtige ogen en die zuivere blik hoe twee mensen een oogwenk kunnen wisselen. De blik van een kind.
Al wandelend met m'n zware tas vol boeken naar de bushalte overdacht ik
'onze' onverwachte ontmoeting, en nu, een dag later denk ik er af en toe aan terug. Ik realiseer me, met hoe weinig een mens gelukkig kan zijn.