Een scherf in m'n ziel

Het gebeurde in negentienhonderdzesenveertig,
Als klein jongetje van vier bezocht ik de kleuterschool van ons dorp. Dat schooltje lag ergens midden in het dorp, een lokaal achter de Nederlands Hervormde Kerk. Ons dorp in Noord Oost Overijssel was wel vijf kilometer lang, het ene eind hoorde bij de gemeente Gramsbergen, het andere eind, waar wij woonden, ressorteerde onder de gemeente Hardenberg. Wij woonden, waar de Krim aan de ene kant begon, gemeente Hardenberg.

De fröbelschool was wel vijfentwintighonderd meter van ons huis verwijderd. Wij woonden tegenover de brugwachter. Ons dorp lag aan een kanaal dat van Zwolle tot aan Coevorden liep, een kanaal wat voor de scheepvaart werd gebruikt. Ik was er in getraind om lopend aan de kanaalkant naar de fröbelschool te lopen. Ik liep alleen.

Op zekere dag in de namiddag gebeurde het erge. Mijn beentjes konden niet zo snel lopen om op tijd thuis te komen. Ik moest heel erg nodig... je weet wel, gewoon erg nodig. Ik was nog vijfhonderd meter van ons huis verwijderd en ik deed het in mijn broek. Ik zag er niet uit. Het moet vreselijk geweest zijn. Een van de dochters van de familie L, niet van onze kerk, had dat jongetje aan de kanaalkant opgemerkt en...... zij vond het blijkbaar nodig - al fietsend - mij naar huis te begeleiden. Wat een afgang.
Meisje L. leverde me aan de deur af en in allerijl werd door mijn moeder de grote wastobbe tevoorschijn gehaald. Haar paniek was minder dan de mijne. Ik werd gewoonweg schoon geboend.

Vanmorgen vroeg, wel een half uur lang lag ik in mijn bed te mijmeren - ik mediteerde niet - zal ik dat nu wel aan het papier toevertrouwen. Kan ik dat nu wel vertellen, zo'n persoonlijk drama uit m'n vroege jeugd. Maar, dat die grote meid L. me bij m'n huis wilde afleveren, dat vond ik wel het allerergste.

Ik las deze week het verhaal uit de bijbel dat de farizeeën zich blauw ergerden dat Jezus en zijn discipelen blijkbaar zonder gewassen handen aten. In het vervolg lees je dan in Marcus hoofdstuk zeven: "Nadat hij de menigte weer bij zich had geroepen, zei hij: 'Luister allemaal naar mij en kom tot inzicht. Niets dat van buitenaf in de mens komt kan hem onrein maken, het zijn de dingen die uit de mens komen die hem onrein maken. Toen hij een huis was binnengegaan, weg van de menigte, vroegen zijn leerlingen hem om uitleg over deze uitspraak. Hij zei tegen hen: 'Begrijpen ook jullie het dan niet? Zien jullie dan niet in dat niets dat van buitenaf in de mens komt, hem onrein kan maken omdat het niet in zijn hart, maar in zijn maag komt en in de beerput weer verdwijnt?' Zo verklaarde hij alle spijzen rein. Hij zei: 'Wat uit de mens komt, dat maakt hem onrein. Want van binnenuit, uit het hart van de mensen, komen slechte gedachten, ontucht, diefstal, moord, overspel, hebzucht, kwaadaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed, dwaasheid; al deze slechte dingen komen van binnenuit, en die maken de mens onrein.'

Aan dat verhaal moest ik ook denken, in die minuten dat ik aan de geschiedenis - nu drieënzeventig jaar geleden - dacht. De begeleidende tekst in KRUISTOCHT; het leven van koning Jezus van Tim Keller, maakte ook indruk op mij.
Wat mij als kleine jongetje overkwam was als een scherf in mijn ziel. Het heeft de goede Herder er niet van weerhouden om vanaf die tijd een band met me op te bouwen. Hij ging een relatie met me aan. In datzelfde jaar nam m'n moeder me mee naar een zendingsconferentie, uitgaande van de gereformeerde kerken, in Collendoorn, ook deel uitmakend van de gemeente Hardenberg. Na afloop van de conferentie verklaarde ik haar vurig, dat ik later ook zendeling wilde worden. Niemand heeft me later van dat voornemen af kunnen houden, zij het niet dat ik de oceanen over reisde. M'n hele leven heb ik me met het Evangelie bezig gehouden ondanks alle persoonlijke drama's die af en toe m'n kleine leven teisterden. Voordat Hij de wereld schiep, had Hij reeds mijn naam in Zijn Boek geschreven.