Mijn ziel is aan U verkleefd

In de krochten van mijn zielenroerselen bleef één gedachte haken,
een uitspraak van koning David: "Mijn ziel is aan U verkleefd".
Ik bezit een dikke concordantie en binnen een mum van tijd vind ik Psalm 63.
En dan lees ik die mooie woorden in haar context:

"Een psalm van David, toen hij in de woestijn van Juda was.
O God, Gij zijt mijn God, U zoek ik,
mijn ziel dorst naar U,
mijn vlees smacht naar U,
in een dor en dorstig land, zonder water.
Zo heb ik U in het heiligdom aanschouwd,
ziende uw sterkte en uw heerlijkheid.
Want uw goedertierenheid is beter dan het leven;
mijn lippen zullen U roemen.
Zo wil ik U prijzen mijn leven lang,
in uw naam mijn handen opheffen.
Als met vet en merg word ik verzadigd,
mijn mond looft met jubelende lippen,
wanneer ik Uwer gedenk op mijn legerstede,
in nachtwaken over U peins.
Want Gij zijt mij een hulp geweest,
in de schaduw van uw vleugelen jubel ik.
Mijn ziel is aan U verkleefd,
uw rechterhand houdt mij vast."

Ik ben opgegroeid met de toenmalige Nieuwe Vertaling van 1951
Binnen de woorden die ik hier tegenkom, hervind ik mijn identiteit.
Oude werkwoorden moeten hertaald worden, zoals:
dorsten - smachten - aanschouwen - goedertierenheid - opheffen -
legerstede - nachtwaken - schaduw van uw vleugelen -
om daarna uiteindelijk aan te komen op de landingsbaan van mijn ziel.
"Mijn ziel is aan U verkleefd,
uw rechterhand houdt mij vast".

Ik lieg niet - God is mijn getuige - over een periode van meer dan zestig jaren
vind ik steeds mijn hervonden identiteit in "Ik ben degene, die God zegt dat ik ben". Zijn goedertierenheid is beter dan het leven.
Met welke werkelijkheid conformeer ik mij?
Het woordenidioom van onze Nederlandse taal verengelst snel.
Het kost me nu moeite om me uit te drukken in de taal van mijn kleinkinderen.
David, wat voor misstappen hij ook in zijn leven ook begaan mocht hebben, was een man naar het hart van God.
Wanneer ik zijn gedachten overpeins, kom ik tot de slotsom: "In die tien verzen vertolk je de gedachten waarin ik mij herken."
In woorden vind ik een steunpunt voor mijn ziel.
Omdat zijn rechterhand mij vasthoudt is mijn ziel aan Hem verkleefd.
Hoewel ik Hem gevonden heb, blijf ik zoeken. Zelfs op mijn
legerstede (slaapplek) aanschouw ik Hem in zijn heiligdom.
Gods Geest daalt af in het menselijk hart:
"in de schaduw van uw vleugelen jubel ik."
Vleugelen is engelen-taal.
Je komt in een andere dimensie terecht.
De taal van de aarde conformeert zich aan computers die niet functioneren,
m'n e-bike die me in de kou laat staan. Ik ben afhankelijk van een technologie waar ik niet voor gekozen heb.
Echter, in dit alles, houdt zijn rechterhand mij vast.
Het is echt waar, hele nachtwaken - af en toe - overpeins ik de realiteit
van alles wat met het Koninkrijk van God te maken heeft.

"Mijn ziel is aan Hem verkleefd".
Dat het de komende decennia zo moge blijven.

En nu nog dezelfde Psalm in "Bijbel in Gewone Taal":

Een lied van David.
David maakte dit lied toen hij gevlucht was naar de woestijn van Juda.

God, u bent mijn God!
Ik zoek u,
met heel mijn hart verlang ik naar u,
mijn hele lichaam verlangt naar u.
Om mij heen is het dor en droog,
nergens vind ik water.
Ik verlang naar u,
want ik heb u gezien in uw tempel.
Daar zag ik hoe machtig u bent.
Ik wil voor u zingen,
want uw liefde is meer waard dan mijn leven.
Mijn leven lang wil ik u prijzen,
met mijn handen omhoog tot u bidden.
Dat is genoeg voor mij,
dat is alles wat ik verlang.
Ik wil voor u juichen en zingen.
's Nachts lig ik wakker en dan denk ik aan u,
steeds weer noem ik uw naam.
Want u hebt mij altijd geholpen.
Bij u ben ik veilig,
en ik juich van vreugde.
Ik wil dicht bij u zijn,
want u houdt mij vast,
u beschermt mij."