Werken tot je erbij....

Werken tot je erbij ....


Vandaag (dinsdag 7 januari) las ik een artikel in de krant (AD, hoe kan het ook anders). Het gaat over de kersverse premier van Finland, Sanna Marin (34 Jaar), ze heeft een nieuw wetsvoorstel ingediend. Een wetsvoorstel met een oproep tot arbeidsmarkthervormingen. “Een vierdaagse arbeidsweek, en een zes uur durende arbeidsdag.”

De schrijfster van het artikel stelt: ‘In Finland is het net als in Nederland normaal om zo’n acht uur per dag te werken, vijf dagen in de week. “Zijn acht uren echt de ultieme zegening? Volgens mij verdienen mensen het om meer tijd door te brengen met hun familie, naasten, vrienden, hobby’s en andere aspecten van hun leven zoals cultuur. Dit kan de volgende stap voor ons zijn in het arbeidsleven.”

Het heeft me aangegrepen dit korte artikel met een vrouw waarover ik de afgelopen tijd eerder las. Zij en de andere voorzitters van de regeringspartijen zijn alle vrouw waarvan er vier jonger zijn dan 35 jaar. Dat het toevallig mag zijn dat dit idee van juist deze jonge mensen komt weet ik niet. Mij spreekt dit idee aan.

Zelf werk ik eigenlijk al best een tijd part-time, 19,5 uur om precies te zijn. Dat is niet eens zover verwijderd van de vier keer 6 uur waar in het wetsvoorstel sprake van is. Ik heb me over een lange periode aardig weten te redden met een inkomen op bijstandsniveau, al moet ik wel zeggen dat ik het zonder zorg- en huurtoeslag ook niet zou redden. Het is net het beetje extra wat mij de ademruimte geeft financieel gezien. En ik probeerde kort geleden nog 4 uur uitbreiding te krijgen bij mijn werkgever.

Wat mij vooral aansprak was de redenering die achter de hervorming schuil gaat: “.. meer tijd door te brengen met familie, naasten, vrienden, hobby’s en andere aspecten van hun leven zoals cultuur.” Juist tijd investeren in je relaties, hobby’s, en bijv cultuur zorgt voor ontspanning in het leven. Het is tijd dat je zelf mag beslissen wat je doet. Niet tijd die bepaald wordt door je werkgever, of als je zzp-er bent door de klanten die aan de bel trekken.

Verderop in hetzelfde artikel staat: ‘In Scandinavië wordt al langer geëxperimenteerd met kortere werkdagen of -weken. Zo werkten in het Zweedse Göteborg 68 verpleegkundigen van het bejaardentehuis Svartedalen twee jaar lang 30 uur per week, in plaats van 37 uur. Daarbij behielden ze het salaris van hun volledige werkweek.’

Het is een vermelding waarbij geen andere cijfers staan, maar het geeft wel te denken. Natuurlijk denken veel mensen, lekker zeg minder werken en hetzelfde salaris. Maar waar het om gaat is de ruimte die minder werken geeft in een mensenleven. Zeven uur minder werken in de week is een hele werkdag. Dertig uur gedeeld door vier is achtenhalf uur per dag. Nog steeds veel in mijn optiek, maar al een hele verbetering. Elke verandering mag met kleine stapjes gaan. Hoewel het voor het overgrote deel van de werknemers een grote verandering kan zijn, vooral voor de workaholics onder ons.

Maar wat doe je dan zoal op een dag dat je niet werkt? Hoe vul je dit in, als je gewend bent om altijd te werken en als je vrij bent de boodschappen te doen, de kinderen naar sport te brengen, zelf te sporten, je huishouden te doen, verplicht wat te doen ter ontspanning en o ja, ik wil ook nog iets doen aan het geloof. Om nog maar te zwijgen van de vrienden, verjaardagen, feestdagen, vakanties (je wilt toch iets te vertellen hebben tegen anderen), bucketlist die je wil doen, het boek dat je nog wilt lezen. En o ja, je wilt bij de koffieautomaat ook nog meepraten over netflix, Jinek, en natuurlijk het wereldnieuws uit de krant. Dan ben ik nog vergeten de concerten, films en restaurantjes waar we graag ons gezicht laten zien. Want we moeten genieten.

Pfff, ik word al moe van het opsommen. We moeten kortom van alles. Heel veel dingen die moeten, moet ik niet van mezelf. Dat is een gewoonte geworden die een leven in eenvoud met zich meebrengt, niet dat ik de gordijnen dicht doe en leef als een kluizenaar. Nee, ik leef volop. Doe alle dingen die andere mensen ook doen. Ook veel van bovenstaande dingen. Zo zag ik vorige week de Star Wars film deel zoveel. (Heel goed!) Het gaat vooral om de verhoudingen tussen datgene wat je doet.

Vandaag zag mijn vrije dag er als volgt uit. Ik stond om 8:30 op. Om 10:00 deed ik boodschappen. Om 11:00 kwam mijn moeder op bezoek. Daarna had ik een lunchafspraak met iemand van de kerk. Vervolgens ging ik een half uur wandelen (doe ik meestal op mijn vrije dag na de lunch). Onderweg sprak ik mensen in het dorp waar ik woon. Dronk ik koffie en had ik een luisterend oor voor iemand die zich zorgen maakte om de gezondheid van een collega. Na een uur was ik thuis. Daar las ik de krant waarin dit artikel stond dat mij motiveerde deze blog te schrijven. Van schrijven kan ik erg genieten, dat doe ik dan ook graag als ik er tijd voor heb.

Wat ik wil zeggen is dat in de beschrijving van deze dag alles zit: uitgerust de dag beginnen, voor mezelf zorgen, huishouden doen, onderhouden van relaties met familie en vrienden, een wandeling voor de beweging, er zijn voor een ander, tijd voor mezelf (krant), en het hebben van een hobby (schrijven). Het zijn de ingrediënten waarover Sanna Marin sprak in haar wetsvoorstel. En het is dus niet zo moeilijk om deze in te passen in een vrije dag.

Wat ik wil toevoegen is dat in deze ogenschijnlijk eenvoudige dingen groot geluk schuilt. Vooral nu ik ze zo opschrijf kan ik vertellen hoeveel genoegdoening mijn leven mij geeft, juist in het kleine geluk van een ontmoeting en het schrijven daarover. Dat zijn zulke basale doodgewone dingen, maar veel mensen hebben de tijd, de rust of hun verantwoordelijkheid over hun leven uit handen gegeven. Juist daar schuilt de onmacht van veel mensen. Ze hebben zoveel uit handen gegeven dat ze niet meer weten hoe ze de touwtjes weer zelf in handen kunnen krijgen.

De titel heb ik niet voor niets met puntjes ingevuld. Je kunt zelf invullen waar je voor kiest: ‘Werken tot je erbij stilstaat.’ of ‘Werken tot je erbij opstaat’. Wat je ook kiest, je werkt om te leven, je leeft niet om te werken. Althans zo denk ik erover. Ik hoop dat jij de ruimte hebt om te kiezen. Misschien kriebelt het wel en wil jij ingrijpen in je leven, voordat het leven ingrijpt in jou. Dat geldt voor de 15 tot 20% werkenden in Nederland die tegen een burn-out aanzitten. Waardoor omgerekend 1,4 miljoen werkenden op omvallen staan, aldus recent onderzoek. Wijsheid gewenst!