Home Alone

Home alone
Iedereen kent denk ik wel die films met Kevin en de 2 boeven in de hoofdrol. De boodschap van al deze films is dus in tegenstelling tot de titel, dat "home alone" eigenlijk niet is wat kennelijk iedereen graag wil. De grote boodschap uit die films is dat je juist niet alleen thuis hoort te zijn, zeker niet met de kerst. Maar is die boodschap eigenlijk wel juist?
Bij de schepping van de mens wordt al gezegd dat het niet goed is dat mens alleen is. Dus maakt God er een vrouw (mannin) bij. Vanaf toen werd dat kennelijk ook de norm. Je moest iemand naast je hebben, anders was je niet "normaal".
Als kinderen opgroeien wordt dat er ook vanaf het begin ingepompt dat het goed is als je vrienden hebt, anderen waar je contact mee hebt. Als je alleen bent in een groep val je buiten de boot en wordt je als niet normaal beschouwd.
Ik zie die tendens ook terug komen in de aanloop naar de kerst. Talloze reclame spotjes maken ons al duidelijk dat we "gezellig samen" moeten zijn en dat we vooral moeten denken aan de alleenstaanden, die dus ook hier kennelijk niet normaal zijn, want ze moeten (!?) er bij betrokken worden. Ook de televisie programma's gaan over dit thema, de films die getoond worden op tv hebben dat zelfde thema en de kranten en tijdschriften beconcureren elkaar met het kennelijk verplicht samen zijn thema. Want wie wil dat nou niet? Wordt er dan gezegd. Worden zelfs speciale show programma's voor gemaakt. Alles wat je kennelijk nodig hebt is liefde, wat dan weer gesymboliseerd wordt in het bij elkaar brengen van mensen die toch al iets hebben samen.
Ik ben dus iemand die dat nou juist niét wil. Ik wil niet verplicht met iemand opgezadeld zitten, omdat die ander daar een goed gevoel van krijgt. Begrijp me goed: Ik heb het "gelukkig samen" ook gekend, meerdere keren zelfs, maar als je daarna bruut alleen weer verder moet, is dat ook wel goed zo. Dan wil je niet constant geconfronteerd worden met anderen die "gelukkig samen" zijn. Dan ga je boodschappen doen op de tijdstippen dat juist niet al die gelukkige paartjes samen door het winkelcentrum lopen. Dat heeft te maken met de pijn die je ervaart als je te maken krijgt met het alleenstaand worden. De aanblik van die gelukkige paren is dan als een vergrootglas van wat er zich in jou niét afspeelt. Je ziet iets, wat er bij jou niet meer is, wel is geweest. Tegelijk besef ik ook dat je uiterlijk in een relatie kan zitten, maar innerlijk al "home-alone" bent. Die mensen kijken dan misschien met een jaloerse blik naar mij als ik alleen mijn dagelijkse boodschappen scoor bij de plaatselijke buurtsuper. Hij wel, denken ze dan, de geluksvogel.
Zo zie je maar dat niets is, wat het eigenlijk lijkt. Daarom denk ik, dat ik er goed aan doe, om gelukkig alleen te zijn en niet het "goede doel" van een ander te zijn, die vindt dat je niet alleen mag zijn. Laat mij maar "happy-home-alone" zijn. Dat is mijn keuze.
Bij het begin van het schrijven van deze blog liep ik enige vertraging op, omdat mijn kat het nodig vond/had om even op mijn borst te komen liggen. Wij begrijpen elkaar in het alleen zijn. Daarin zijn wij dan weer samen, alleen thuis.