Als je God niet kent, dat is pas echt eenzaamheid

Voor u gelezen jongstleden 30 november in het Nederlands Dagblad; een interview tussen Astrid van den Hoek en Wim-Anne Seinen.
De oudere van tegenwoordige, wie is dat? Vandaag: Wim-Anne Seinen (77) uit Arnhem. Hij heeft negentien jaar een boekhandel gerund in Zeist en daarvoor in diverse andere plaatsen. Zelf schrijft hij ook graag, met name gedichten en religieuze overpeinzingen. Dat laatste is niet gek: vroeger wilde hij graag zendeling worden.

'De reportages over mensen heb ik altijd één van de mooiste dingen van het Nederlands Dagblad gevonden. Deze interviewrubriek, maar ook bijvoorbeeld de
In Memoriam-bijlage. Dat raakt me vaak diep, die verhalen. Ik wil invoelen wat mensen meemaken, dat vind ik mooi aan deze spiegel-interviews. De mooiste columns en interviews knip ik uit en bewaar ik in een map.
Dat invoelen, daar heb ik altijd al iets mee gehad. Ik heb een paar jaar in een hospice geholpen. Dat vond ik heel verrijkend: samen iets doorleven, samen bidden. Je kunt zó van betekenis zijn. Ik ben ook op eigen houtje bezoekwerk gaan doen, babbelde mezelf binnen bij verzorgingscentra en ging dan met mensen in gesprek. Soms nam ik de kleinkinderen mee, die zongen dan bijvoorbeeld liedjes. Dat vonden de mensen daar geweldig! Mooie mensen ontmoeten, dat vind ik er leuk aan. Ik hoor veel over eenzaamheid bij ouderen. Ergens snap ik dat wel, als je weinig familie om je heen hebt. Maar toch denk ik dat als je God niet kent, dat dát pas echt eenzaamheid is. Ik ga vaak in mijn eentje wandelen of fietsen, dan praat ik met God en ben ik helemaal niet alleen. Je beleeft zo veel met God!

Ik kom uit een fijn gereformeerd gezin. Toen ik drie was, verlieten de Duitsers ons dorp. Dat heeft echt veel indruk op mij gemaakt. Een jaar later heb ik aan mijn moeder verklaard dat ik zendeling wilde worden. Thuis werd er niet veel over geloof gesproken, maar dat roepingsidee bleef. Toen ik begin twintig was heb ik contact gehad met een gemeenschap in India, ik dacht dat het echt mijn roeping was om daar als zendeling heen te gaan. Maar de ambassade hield dat toen tegen. Ik weet ook niet of ik dat allemaal aan gekund had hoor, qua cultuurshock en zo. Mijn jongste zoon helpt nu straatjeugd in Brazilië en heeft wel eens verteld dat het boek 'De christenreize' van John Bunyan, dat ik vroeger voorlas daar zijn inspiratie voor was. Dus misschien heeft het gewoon een generatie overgeslagen. Ik ben er in elk geval dankbaar voor dat hij dat werk mag doen.
Ik vind dat je moet uitkomen voor je geloof. Ik heb bijvoorbeeld een keer een rode 'hoodie' (trui met capuchon) laten maken met de tekst: bidden helpt echt. Ik wilde daarmee een gesprek uitlokken, maar je moet oppassen dat je er juist niet te veel afstand mee creëert, dat mensen denken dat je iets wilt opdringen. Soms kreeg ik wel leuke reacties. Zo'n trui hielp me, want ik voelde me vaak te verlegen om mensen echt aan te spreken of om te vragen of ze samen wilden bidden. Tegenwoordig doe ik vrijwilligerswerk in Christelijke Boekhandel De Fakkel, daar heb ik mooie gesprekken en leuke contacten.

Mijn vader heeft zestig jaar voor de krant 'Het Noord Oosten' gewerkt. Hij maakte vaak weken van 80 uur, was weinig thuis. Schrijven zit ook wel in mij. Ik heb negentien jaar een boekwinkel in Zeist gehad en daarvoor in andere plaatsen. Toen ik met pensioen ging, ontstond er een soort vacuüm aan contact met mensen en wat je voor hen betekent. Schrijven vult dat in, ik schrijf blogs en overdenkingen. Ik ervaar het als een krachtige inspiratie, als dat ik iets van God mag laten zien. Mijn blogs staan onder andere op internet, bijvoorbeeld op een site over de zorg en op een christelijke datingsite. Mijn vrouw weet daarvan hoor, haha! Ik zit daar ook niet op om te daten, maar zie het als een christelijk platform waar ik mijn teksten kwijt kan. Deze site organiseert ook veel uitjes en bijeenkomsten, daar heb ik de nodige vriendschappen opgedaan.

Verder ben ik met internet heel nieuwsgierig, maar ook onhandig. Zo heb ik per ongeluk een Instagram-account aangemaakt. Op Twitter ook? Dat zou best kunnen. Het gaat zo snel allemaal, ook dat internetbankieren met zo'n apparaatje. Ik vind dat erg lastig.
Echt oud voel ik me eigenlijk niet, mijn vrouw en ik kunnen nog alles zelf. Onlangs realiseerde ik me weleens dat ik nu zo'n beetje dezelfde leeftijd heb als mijn ouders toen zij overleden. Maar ik las laatst nog in de krant dat we allemaal een paar jaar langer leven doordat de lucht schoner is geworden. Dat merk ik hier trouwens ook hoor: in Zeist gebruikte ik altijd pufjes en hier in Arnhem heb ik het nog niet nodig gehad. We wonen hier pas zeven maanden. We zijn bewust kleiner gaan wonen en dachten ook wel eens over een bejaardencentrum. Maar toch heb ik liever de flat hier hoor, kijk eens wat een uitzicht! En er wonen mensen van allerlei leeftijden, dat is toch leuker.

Vorig jaar waren Gisa en ik vijftig jaar getrouwd. We zijn zo verschillend, echt elkaars uitersten. Ik sta veel minder nuchter in het leven, houd me veel bezig met engelen en dromen. Ik kreeg in mijn leven vaak te horen dat ik met beide benen op de grond moest blijven staan en vroeg me af of ik wel mezelf mocht zijn. Later ontdekte ik dat het hooggevoeligheid is. Gisa gelooft daar niet zo in, maar heeft me in al die jaren voor heel wat valkuilen behoed met haar nuchterheid. Bijzonder hoe God dat heeft bedacht.'