Wat is er zo leuk aan werken ?

Of, "hoe ga ik met mijn tijd om?" Met het klimmen der jaren verandert de beleving van het begrip "tijd". Eén van de leukste dagelijkse werkzaamheden is die, om drie maal daags een etentje te consumeren. Alleen het diner is een klus, die we samen doen, behalve zondagmorgen voordat we naar de kerk gaan. 's Ochtends vroeg, zo rond half acht, twee smakelijke boterhammen klaar maken om de dag mee te beginnen.

Inmiddels heb ik uit het postvakje, zes etages lager, de twee dagbladen gehaald waar we op geabonneerd zijn. Een kop thee er bij, en, hoe gek het ook is, "geniet" ik van het overwegend vreselijke nieuws wat ik voorgeschoteld krijg. Soms zet ik ook even snel de televisie aan om van het aller-, allerlaatste nieuws op de hoogte te zijn. Dat alles doe ik in m'n uppie omdat vrouw-lief meestal een uur later ten tonele verschijnt.

In "de Telegraaf" wordt elke gebeurtenis smeuïg opgediend met veel foto's. Driekwart sla ik over omdat ik niet al die bagage die zich om me heen voltrekt, mee wil zeulen.
Het "Nederlands Dagblad" - christelijk betrokken - is een heel andere krant. Journalistiek gesproken, vind ik deze krant wel wat saaier. Ongeveer tien procent van de artikelen knip ik uit. Dan ga ik net als die paar miljoen koeien die ons land telt, op een later moment de echt belangrijke nieuwsbronnen nog eens herkauwen. Ik "geniet" altijd nog het meest intens van wat er binnen 'het Koninkrijk van God' gebeurt. Een paar dagen lang, vorige week, werd er melding gemaakt dat er in Thailand een geestelijke opwekking gaande is en duizenden mensen tot geloof komen.

Thuis ben ik degene die de agenda's en de dagkalender bij houdt. Ik vind pas rust wanneer ik alle to-do's keurig op een rijtje heb gezet, al de gemaakte afspraken met werkende burgers zoals ik. Vanmorgen gauw even een kaart geschreven voor één van onze schoondochters die deze week jarig is.
Ik begrijp bijna niet waar ik tot mijn pensionering, nu al weer twaalf jaren geleden, de tijd weghaalde om al die extra werkzaamheden te verrichten, terwijl ik als eigenaar van een boekhandel, ook nog een bijna zestig uur durende werkweek had.

Raar, hoe na iemands pensionering het begrip "tijd" een andere invulling krijgt. Wij samen hebben geen last van het lege-nest-syndroom. Sinds onze laatste verhuizing, nu een half jaar geleden, hebben we zeker honderd maal tegen elkaar gezegd: "Wat wonen we hier toch mooi, hè?" Ons uitzicht naar buiten vanuit onze gemakkelijke stoelen is echt overweldigend.

We ontmoeten massa's leuke mensen. We zijn actief betrokken bij de Buurtfabriek, waar m'n echtgenote leiding geeft aan een groepje dames in textiele vaardigheden. Bij tuinklussen rond het buurthuis help ik mee met zware stenen sjouwen.

Intussen bevraag ik me dikwijls, "Hoeveel tijd, Heer, hebt U me nog gegeven?"
Behalve alle lezerij in kranten, tijdschriften en boeken vinden wij samen onze hoogste bevrediging wat het Woord van God ons heeft te bieden. Ik kan intens verlangen naar mijn woning boven, die in orde wordt gemaakt.
Echter, ik realiseer me, er is hier nog steeds veel werk aan de winkel.