De angst, alleen komen te staan.....

Ik kom net terug van een uur luisteren naar de cd met indringende vioolmuziek en declamatie van Davids psalmen. De armen in de kussens en af en toe laat ik ongeneerd m'n tranen vloeien. Ik ervaar nabijheid, in mijn ziel en die van God.

G., mijn geliefde is al vroeg in de morgen op reis gegaan naar 's Hertogenbosch om haar oudste zus op te zoeken.
Een uur later was ik onderweg naar één van de kringloopcentra die Arnhem rijk is en waar je voor niet al te veel geld boeken kunt kopen. Ik had buiten de waard gerekend, het Vincentrum is alleen 's middags open.
Op de terugweg begint zachtjes de regen te vallen.

Naar buiten kijkend, vanuit ons grote raam in de woonkamer realiseer ik me dat de herfst is ingegaan, de bladeren van de bomen beginnen te kleuren, de temperatuur zakt, de kringloop van de seizoenen gaat gewoon verder. Fascinerend!
Na de herfst en de winter zal ook de lente weer komen.
Ik zet een grote pot koffie en snij een dikke plak suikerbrood af.
Het alleen zijn van deze dag compenseer ik door de inwendige mens te versterken.
Maar ook die andere kant zoek ik, de levendige muziek en de declamatie van Gods eigen woord. De hartstocht die David in zijn gebeden verwoord en de hartstocht van God Zelf, op zoek naar zijn volk die Hem zo dikwijls in de steek laat.

Hoe gek het ook klinkt, het rijkelijk vloeien van tranen ervaar ik dikwijls als een spiritueel genot van nabijheid; ik ben niet alleen.
Ik ben me bewust van zijn onzichtbare tegenwoordigheid, van liefde, van nabijheid.
De herfstige dag doet daar niets aan vanaf.
De oorspronkelijke planning voor deze dag laat ik maar vallen.
"Hoe gelukkig is het volk, dat naar zijn klanken hoort."