Stille zomer (Summerblog)

Stille zomer (Summerblog)

Er was eens een kleine vogel die hield niet van zingen. Hij hoorde elke dag opnieuw alle andere vogels zingen dat het een lieve lust was, maar hij hield er niet van. Hij was liever stil en luisterde graag. Het was ook niet zo dat hij het niet mooi vond. Nee, maar het zingen zelf was niet aan hem besteed.

Wat het vogeltje wel graag deed was lezen. Hij had daardoor allerlei dingen geleerd. Soms fantaseerde hij ook dat hij overal een antwoord op had, maar als hij dat in de praktijk probeerde te brengen dan struikelde hij over zijn eigen beweringen. Hij liet zich namelijk makkelijk overtuigen als er een andere vreemde vogel een ander verhaal liet horen.

Het vogeltje groeide en groeide, en werd een prachtig mannetje met op het oog een onopvallend verenkleed, schoonheid en opvallen was meer voor het vrouwelijk deel van de soort weggelegd. Toch was er iets wat dit zangloze vogeltje graag deed, en dat was best ongewoon. Hij ging soms gewoon ergens zitten en werd dan stil. Hij noemde dat mediteren en dit kon het best als hij in een rustige omgeving zat.

Zo gezegd zo gedaan. Op een dag zat de vogel rustig te mediteren toen er een paar domme ganzen langsliepen. Wat doe je daar, vroegen ze. Ik mediteer zei de vogel. Maar kan je niet gakken dan? Gakken is toch niet zingen. Nee, zeker niet. Maar het is wel handig om te weten wat we moeten doen. Dus gakken maar. Nou ik zing niet, ik mediteer. Maar waarom doe je dat? Nou dan maak ik contact met God. Met wie? Met God, de Vader. Nee, die kennen wij niet. En de ganzen liepen al gakkend door.

De volgende dag zat de vogel weer te mediteren en ineens kwam er een nachtegaal langs die hem zag en vroeg: wat doe je? Ik mediteer zei de vogel. Maar zingen is toch veel mooier. En je bent toch een vogel? Ja dat wel, maar in de stilte kom ik heel dicht bij mijn Vader. O, prachtig zei de nachtegaal. Mag ik meedoen ik wil ook graag dicht bij de Vader zijn. En zo zaten ze samen te mediteren tot het avond werd.

Aan het eind van de avond openden ze de ogen en ineens waren er glinsteringen waarneembaar in hun beide ogen. Wat zie ik?, zei de nachtegaal. Dat is God die weerspiegelt wordt in jou. Wow zei de nachtegaal, nooit geweten dat ik nog eens God zou ontmoeten. Ja God doet mooie dingen in vogellevens. In alle levens van levende wezens overigens, zei de vogel. Hoe weet je dat toch allemaal, zei de nachtegaal. Ik lees veel, en dan vooral over God. Zo is er de bijbel, maar ook andere boeken vind ik mooi. Wat fijn om dicht bij God te zijn.

Na deze ontmoeting spraken ze iedere dag af, de nachtegaal zingt een stukje voor de vogel. De vogel mediteert samen met de nachtegaal. En ze groeien en groeien in hun liefde voor elkaar. Dat gebeurt er als vogels stil worden. Dan ontstaan wonderen.