Summerblog: vervolg op ¨Zo onnadenkend ...

Een poosje terug schreef ik dat ik een singlevakantie had geboekt, en die heb ik er nu op zitten!
Wat was het gezellig, wat heb ik een leuke mensen ontmoet!

Een week geleden in een bus gestapt, mijn fiets in de fietskar laten zetten en op weg. Als je niemand kent, moet je initiatief nemen, dus ik dacht, nooouuu.... liever die dan die, dus ik ben maar gelijk met de deur in huis gevallen, en heb gevraagd of ik naast iemand mocht zitten die al zat, alleen, maar ja, er blijken ook mensen single te zijn, en te blijven, en die kennen mekaar dan al jaren van allerlei andere en vorige singlereizen. Gelukkig vond ik een plekje naast iemand die ook voor de eerste keer en echt alleen was.
En het was een gezellige reis.

In het hotel elke keer bij andere mensen aangeschoven. En zo heb ik iemand ontmoet die in het amateurtheater heel actief is, en iemand die Nederlandse les geeft aan mensen die aan het inburgeren zijn, en iemand die over de hele wereld gewerkt heeft, en iemand die een eigen adminstratiekantoor heeft opgezet, en heel veel iemanden uit het onderwijs (tja, wij onderwijsluitjes moesten wel deze week gaan, want de septembersingleweek zijn wij de volgende generatie Nederlanders alweer aan het leren lezen en schrijven en maatschappelijk opvoeden). Maar wat iemand doet, is dus niet wie die persoon ís.

Het is veel leuker om te leren dat de geelgors zingt als het begin van de vijfde van Beethoven, en dat het verhaal gaat dat Beethoven zich liet inspireren door het kleine vogeltje. Tatatataaaaa.... En samen te genieten van de de cichorei die zo prachtig bloeit. En uit te vogelen hoe die prachtige roze bloemetjes nou heten.

In het gewone leven deel ik mensen al gauw in naar hun bezigheid. Da's een arts, dat is een bedrijfsleider in een supermarkt. Hij is postbode, zij is manager van een accountantskantoor. En dan, of ik het wil of niet, daar toch een bepaald gewicht aan te geven.

De mensen die ik afgelopen week heb ontmoet? Ik wist niet wat ze deden, en wie zij vanuit hun functie zijn. Daardoor heb ik heel mooie ontmoetingen gehad, mooie gesprekken. Even het filter van maatschappelijke status achter gelaten.

Dat filter gaat er weer op, helaas. Zo werkt dat nu eenmaal. Het maakt het immers makkelijker in het dagelijks leven. Rollen en posities zijn dan al bepaald en hoeven we niet meer over na te denken. Maar wat ik wel wil blijven doen (en dat is in principe niet nieuw, maar een hernieuwd bewustzijn), wat ik dus wel wil is de mens blijven zien, en niet alleen de rol, functie of verpakking.

Ooit noemde iemand dat: kijken met de ogen van Jezus.
Nou, daar moet ik nog even voor studeren, maar het is een nobel streven.