De één z'n dood is de ander z'n huis

Zaterdag hadden G. en ik samen een gezellige dag.
We reden met onze hemelsblauwe Fiat Panda naar Utrecht
om voor het bakken van brood een speciale bakvorm te kopen.
G. raakt daar steeds meer bedreven in en het smaakt nog
lekker ook. Helaas was onze kookwinkel aldaar opgeheven.
Echter bij een Blokker winkel vlak in de buurt konden we
slagen.

Van Utrecht reden we naar Ranzijn, een grote planten- en bloemenzaak in De Bilt.
De speciale zaden die G. zocht hadden ze niet, dus reden we vervolgens weer naar Utrecht, naar Intratuin, een grote gespecialiseerde zaak in planten- en bloemenzaden.
De door haar begeerde zaden hadden ze in voorraad en onze Tom hielp ons de weg te vinden. Op de terugweg deden we in Bunnik nog Albert Heyn aan. We bewonderden nog even het knusse winkelcentrum om vervolgens het hazenpad naar huis te kiezen.
Vermoeid en voldaan kwamen we aan. Ik realiseerde me: 'Wees alert om samen gezellige dingen te blijven doen.' Vaak ben ik een wat saaie pief, die van 'een boeksken in een hoeksken'.

Voor in de middag was het haar beurt voor een middagdutje; ik was nog niet zover.
Voor de sport ben ik al een paar maanden op huizenjacht en ik kon de verleiding niet weerstaan om achter m'n laptop de woningmarkt af te struinen. Tot m'n genoegen zag ik daar, op slechts een paar kilometer van ons huis, het meest ideale huisje wat ik me zou willen wensen. Gauw met de auto daarnaar toe.
Ik liep om het huisje heen, gluurde door de ramen. Blijkbaar nog bewoond maar niemand te zien. Alle huisraad stond er nog. Ik overwoog om aan te bellen. Echter, twee uur 's middags is voor veel ouderen de tijd voor een middagdutje en ik wilde oude mensen ook niet in hun slaap storen.

Voordat ik G. in geuren en kleuren van m'n bevindingen verslag zou kunnen uitbrengen, moest ik eigenlijk weten of het tuintje wel op de zonkant was gelegen.
Voor een nieuw huis is dat voor haar een absolute must. Ik zag een andere bewoner een paar spulletjes naar de afvalbak brengen. Een allergenoegelijkst gesprek volgde. Hij woonde op numero zesenveertig en 'mijn' huisje lag in de meest gustige positie. De bewoonster was nog maar zeer kort geleden overleden. Omdat ik al wat langer op zoek ben, denk ik nog al eens aan de zegswijze: "De één z'n dood is de ander z'n brood", maar dan in aangepaste vorm "de ander z'n huis". Dat geldt dus voor de sociale woninghuur, bedoeld voor mensen die geen huis kunnen kopen.
Ik kijk eigenlijk alleen maar naar de 65+ woningen die in een speciaal kader worden aangeboden.

Met al dat gedoe raak ik vertrouwd met de gedachte hoe vergankelijk ons leven is.
We zijn pelgrims en we zijn onderweg. Maandag ga ik weer naar een begrafenis van een lieve dame die de respectabele leeftijd van zevenennegentig jaar bereikte. Een maand geleden woonde ik ook al een uitvaartdienst mee.
De liefde tussen partners heeft in mijn leven een gouden randje gekregen. Ik ben een zeer bevoorrecht mens. Toen G. wakker werd was haar reactie: "Ga maar gauw op dat huisje reageren".