Het laatste wambuis heeft geen zakken

Er is iets wonderlijks met de tijd gaande. Aan de ene kant verloopt die tergend langzaam. En aan de andere kant verloopt die zo snel dat het wel lijkt dat ik er niet langer contrôle over kan houden. Ik vergeet het advies: 'Leer ons zo onze dagen tellen dat wij een wijs hart bekomen.'
Ik verlang naar een wijs hart en ik verfoei m'n onrustige natuur. Tegelijk verwonder ik er me over dat niemand minder dan de hemelse Vader, de minnaar van m'n ziel is.
Hij fluistert me toe: 'Pas je tred een beetje aan. Accepteer het feit dat jouw langste tijd op aarde er echt op zit.'

We willen nog één keer verhuizen. Verhuizen naar een soort van tiny house. Zeg, een leuk vijfenzestig plus woninkje van zestig vierkante meter, liefst nog met een tuintje. Omdat we aangewezen zijn op de sociale woningverhuur, zijn onze keuzemogelijkheden ook beperkt. Elke dag zit ik een kwartier te googelen wat er in de aanbieding staat.
Ik houd graag de schijn op dat ik een wijs hart heb. Echter, daar ontbreekt nog wel het een en ander aan. Met het tellen van de dagen kan ik steeds minder goed omgaan.

De kerstpost heb ik allemaal al verwerkt, inclusief de kerstzegels. Dat ligt te wachten tot na de Sinterklaas. En op zes december gooi ik de hele bubs op de post. Ik heb mezelf opgelegd om aan elke bekende, behalve de algemene kerstwens, ook iets persoonlijks toe te voegen. Het is me redelijk goed gelukt en ik heb er ook Vader's hulp bij gevraagd. Elke kostbare persoon is niet zo maar iemand.

Ik worstel met het conflict in hoeverre ik sommige vriendschappen van vroeger nog herstellen kan. Tegelijk realiseer ik me hoe de beschikbare tijd me als drijfzand door de vingers glijdt.
Ik ontvang genade dat ik iets minder obsessief wordt. Niet elk doel wat in mijn brein ligt opgesloten, hoeft gehaald worden. Ook wanneer mijn tijd er op zit, volgt na elke nacht een nieuwe zonsopgang.

Wanneer iemand wil verhuizen, dan treft je voorbereidingen, vooral wanneer de helft van de beschikbare woonruimte overblijft. Vorige week heb ik maar al vast van enkele tientallen boeken afscheid genomen. In plaats van vijf wereldatlassen zijn twee atlassen ook wel voldoende. Het laatste wambuis heeft geen zakken.