Het heimwee naar het argeloze kind

De jaren zijn aan mij voorbij gegaan.
Ik zag de wereld kantelen in haar kantelen.
Het stille dorp; haar lange lanen,
verzonken in haar schemering
van ver vervlogen tijden van weleer.
Zij is niet meer.
De tijd heeft nimmer stil gestaan.

Nog koester ik het heimwee naar het argeloze kind
dat dromend door de velden liep.
Niet wetend waar de wereld ophield te bestaan
vervolgde ik m'n weg naar verre horizonten.
Besmuikt bleef 'k zoeken naar die tijden van weleer.
Het hunk'ren heb 'k nimmer opgegeven.
Het kleine kind is in mij blijven leven.

En steeds verlang ik weer te zijn dat argeloze kind,
al heeft de tijd mij ingehaald,
m'n haren grijs geworden.
Nochtans blijf 'k omzien in verwondering
aan wat geweest is en niet meer zal zijn.
Ik heb geproefd het goede leven dat eens komen zal.
Ik zag de wereld door de ogen van een kind.