Schatrijk

Schatrijk


In een ver land onttrokken aan ieders oog lag een akker. De boer ploegde en oogstte, bewerkte zijn land. Tot op zekere dag hij tijdens het ploegen op iets hards stootte. Hij keek en groef met zijn blote handen in de aarde, nieuwsgierig wat hij aantreffen zou. Er kwam een oude kist tevoorschijn met gouden beslag maar er was iets heel raars mee, er waren geen naden, geen sleutelgat
of scharnieren om de schat te openen.

Dit was de schat waar mensen het over hadden gehad een schat lang geleden verdwenen. De schat die eeuwig leven kende en het antwoord op ons hopen. Een schat waar velen naar op zoek waren geweest, eeuwen en eeuwen daarvoor. De boer hield de schat eerst verborgen voor iedereen, bang dat hij was zijn geheim te moeten delen. Hij kende de sage maar het antwoord niet. Het verlangen in hem naar de inhoud van de schat hield hem steeds vaker uit zijn slaap en hij bedacht hoe hij hem wilde openen.

Hij dacht ik loop naar de nok van het dak en gooi de schat naar beneden. Het rare was dat de schat als je hem optilde zo licht was als een veertje terwijl het beslag en de zijkanten er toch heel robuust uit zagen. Hij liep dus naar boven opende de raam in de nok en gooide de schat naar beneden. Vol verwachting liep hij naar beneden maar de schat was nog even gesloten en onaangetast bovendien.

Al piekerend en peinzend overwoog hij wat toch te doen met de schat. Er moest toch een manier zijn om de inhoud zichtbaar te krijgen. Maar hoe de boer ook peinsde en alles overdacht hij kwam maar niet tot een oplossing hoe de schat open te krijgen. Begreep de lichtheid van het gewicht ook niet en de reden waarom er geen deksel of slot op de schat zat.

Zo gingen er maanden voorbij, de boer werkte op zijn land, en vele jaren verstreken. De schat bleef op de zolder en de boer sprak er met niemand meer over. Alleen als hij eens in de zoveel tijd op zolder kwam keek hij weer eens naar de schat en had dan wat slapeloze nachten waarin hij fantaseerde over de inhoud. Dan droomde hij over goud en wat hij daar wel allemaal niet mee kon kopen. Dan zou hij zijn leven op de boerderij zo opgeven en achterlaten. Boer zijn was iets van vader op zoon over gegaan, maar hij had het nooit echt leuk gevonden.

Hij was meer geïnteresseerd in het onverklaarbare, in dingen die je niet kon zien maar er toch was, zoiets als zuurstof. Daarom wist hij dat zijn leven als boer niet zijn echte roeping was, maar daar niet onderuit kon omdat hij toch geld moest verdienen omdat niemand kon leven van de wind, of het moest een molenaar zijn.

Het waren die twee zaken, zijn roeping en hang naar het onverklaarbare die hem op een dag opnieuw de schat van de zolder deed halen. Hij zette de schat in het midden van de kamer en begon te bidden: ‘Heer die macht heeft over alles hier op aarde, wat moet ik aan met deze schat?’ Ineens vulde de ruimte zich met een zachte bries, die over de schat blies en vanuit het midden als een opengaande bloem opende de schat zich.

De boer opende zijn ogen en wist niet wat hij zag in de bladen van de bloem die eerst de zijkanten van de schat waren geweest waren spiegels die als je erin keek ieder iets lieten zien. Op de ene kant stond: ‘ Verleden. Alles wat is geweest maakt jou tot wie je nu bent.’ En hij zag zichzelf terug op belangrijke punten in zijn leven, en hoe hij was geweest.

Op een volgende spiegelblad stond: ‘Toekomst. Alles wat je zal worden is alleen voor God bekend.’ En hij zag een prachtige tuin in de spiegel met allerlei bloemen, riviertjes, vogels en dieren. Op het derde spiegelblad stond: ‘Nu. Alles wie je bent, bepaal je zelf.’ En hij zag zijn eigen spiegelbeeld en lachte naar de vriendelijk man die hij was.

Tenslotte zag hij het laatste spiegelblad er stond in sierlijke letters: ‘Liefde. Alles wat je nodigt hebt is Gods liefde.’ Ineens begreep hij wat de rijkdom van de schat was. Geen aards geluk van materie, maar de liefde van God die alle geluk te boven gaat.

De schat had zijn geheim prijs gegeven. En de boer? De boer was gelukkiger dan ooit hij had Gods liefde ontdekt en was rijker, lichter in zijn hart dan iemand hem ooit kon geven. Iets wat nooit van zijn zijde wijken zou, omdat het van binnen zat.