Met Bach naar de Bodensee

Gisteren heb ik een nogal omwoelende dag beleefd – een echte achtbaan van gevoelens. Gelukkig maak je dat niet ieder dag mee. Toen had ik met Bach al mee kunnen zingen “ik heb genoeg gehad” en had eigenlijk geen zin meer om vandaag naar de Bodensee te rijzen om mijn zus te zien zo als afgesproken. Maar goed ik deed het toch. Dus vroeg op, in de trein gestapt, al regen. Nou leuk – ieder dag tot nu bloedheet en zon – perfect weer voor een dagje Bodensee en nu dit. Past wel bij mijn stemming van gisteren. Dus naar arias van Bach geluisterd om een beetje tot rust te komen. Toen Jaroussky zang “schlummert ein” (sluimert in) deed ik dat ook – het was toch vroeg geweest vanochtend. Hoe verder te trein richting zuiden reed desto meer kwam ik tot rust en de muziek deed zijn helende werking. In Lindau aangekomen eerst regen en wind, later opklaring van weer en humeur. Heerlijke gesprekken, lekker eten, mooie landschap. Mijn ziel kon uitwaaien. Wat werd het toch nog een gezegende dag. Terugweg zonder Bach maar met een voldaan gevoel. De pijn van gisteren is nog niet helemaal weg maar verzacht. Dat is al wat. Daarmee neem ik nu genoegen. God doet wel de rest.