Burger van twee werelden

We zijn op doorreis; vreemdelingen en bijwoners zijn wij.
Burgers van twee werelden.
Dikwijls kijken G. en ik, 's avonds voordat we gaan slapen naar een filmpje uit de serie: "Het kleine huis op de prairie".
Een jonge nicht van de zure kruideniersvrouw kwam met de diligence, getrokken door vier paarden, aanrijden om enkele weken bij haar tante te logeren. Bij het uitstappen van de koets maakte ze een lelijke val, en, geholpen door de wachtenden voor haar komst, strompelde ze de dokterspost binnen van Walnut Grove. Daar werd ze liefderijk geholpen door Hiram, een vrijgezelle arts van ongeveer een jaar of vijftig. Ze raakt in zijn aanwezigheid tot over haar oren verliefd op die sympathieke arts. Ondanks het grote verschil in jaren zijn de gevoelens wederkerig. Hiram zweeft op roze wolkjes.

Later assisteert zij hem bij een bevalling, altijd weer spannend en alles gaat goed. Hiram realiseert zich dat hij ook al als arts aanwezig was bij de geboorte van beide echtelieden. Met groot verdriet in zijn hart geeft hij haar te kennen dat het leeftijdsverschil tussen hen beiden te groot is.
Omdat ik de meeste afleveringen van de serie inmiddels aardig uit mijn hoofd ken, maak ik het zelf allemaal weer mee, het inleven van al die romantiek en het invoelen van de teleurstelling bij de vrijgezelle dokter die een moedig besluit neemt.

Heel, heel vroeg in de ochtend las ik uit het dagboekje van Max Lucado: LEVEN UIT GENADE. Vanmorgen heette het kopje: "Je bent hier niet thuis". Het thema uit de bladzijde van vandaag is dat ons leven hier op dit ondermaanse een doorgangshuis is. Dit is ons echte huis niet. Hier te zijn is onze voorlopige woonplaats. Romantische liefde is niet het einde van ons bestaan. Eens komt aan dit alles een eind. En de vrijgezelle arts uit Walnut Grove realiseert zich, dit kan ik niet maken.

Deze week assisteer ik de echtgenoot van een vriendin van mijn vrouw. We zetten een pre fabricated schuurtje in elkaar. Het weer werkt mee en ik geniet met volle teugen dat een bestaande relatie tussen twee mannen uitgroeit naar een vorm van vriendschap. We hebben dezelfde gereformeerde jeugd doorgebracht, gingen meer dan zestig jaar geleden naar de knapenverenigingen in de dorpen waar we woonden. Ik geniet van de conversatie, het ophalen van herinneringen, tussen ons.

Tijdens m'n pelgrimsreis ontstaan soms spontane vriendschappen, ook met mannen op funky fish. Andere vriendschappen zijn weer van tijdelijke aard. Het leven is vol verrassingen. En ik ben dankbaar dat in deze zomer ons vijftig jarig huwelijk in zicht is. We hebben ook heel dikwijls gesprekken over het thema, en wat, als één van ons alleen achter blijft. Verder leven we intens mee met het wel en wee van onze kinderen en kleinkinderen. En tegelijk realiseren we ons dat we hier verkeren in een doorgangsfase.

Er is een hemelse Bruidegom die ons straks op zal vangen. Aardse vriendschappen komen en gaan en de aangegane huwelijksband is voor de eeuwige God een heilig verbond. Echter, we zijn wel op doorreis naar de bestemming die ons wacht en die zal alles overtreffen.
"Wat geen oog heeft gezien en wat in geen mensenhart is opgekomen, al wat God heeft bereid voor degene die Hem liefhebben".
"Want nog een korte, korte tijd en Hij, die komt, zal er zijn en niet op Zich laten wachten."