De Vierde Man, Onze Trots

En toen..?

Ja hoe was et...?

Hoe gaat et met...?

Vragen rijzen, antwoorden dienen zich niet aan...

Ontkenning, mensen die je niet willen geloven...

Verwijten, jullie deden niks, jullie keken toe......

Pijn, frustratie, ongeloof
Die F#cking ene dag, die F#cking ene gebeurtenis, die onuitwisbare dag,
ja die weten we nog allemaal....

Srebrenica viel, ja de wereld keek toe, en deed niks
Maar wij, wij waren met veel meer, wij waren al weer ''thuis''
Wij keken mee, wij wisten dat dit zou gebeuren
Een kwestie van tijd...

En wij/ik wordt nog steeds afgerekend op deze dag,
de dag waar velen van ons God zij dank niet bij waren...
Maar wij deden meer, dingen waar veel mensen geen weet van hebben..
Verliezen nee, misschien onszelf,
We deden wat we konden, stukje bij beetje,
en nee dat stond niet in de krant....

Zo veel ton voedsel verspreid door onze jongens,
Nee dit was geen mijlpaal voor de pers...
Waarschijnlijk niet interessant genoeg, want goed nieuws is geen nieuws
We deden wat mogelijk was, ons werk ons best...
Persoonlijke drama's genoeg.......................

Jongens, ja jochie's die in tranen waren, door brieven van et thuisfront
We moesten elkaar oprapen, naar elkaar luisteren,
geestelijke bijstand was er wel maar geloof je daar in...?
Ondertussen weet ik dat er meer zit dan een grijze massa tussen onze oren....
Zijn we in de steek gelaten door Den Haag......?
Spreken is zilver, zwijgen is goud......
Laat ik politiek correct zwijgen...............

We gaan richting 4 Mei, voor mij altijd beladen,
misschien voor anderen net zo....
Ja ze zijn dood, de jongens, mijn jongens die dit allemaal niet konden verwerken..
En ja als ik eerlijk ben heb ik een paar keer op et punt gestaan,
om mezelf bij hen aan te sluiten....
Maar wie moest dan mijn/ons verhaal vertellen...?
Et verhaal van een ''gewone'' jongen van een jaar of twintig....

Vandaag schijnt de zon, de lente is begonnen,
is et daarom dat ik een verhaal deel met mijn meissie..?
zoeken we daarom op face book naar namen uit mijn verleden....

Face book vind ik zo zo, zoekt en gij zal vinden....
Ook mijn oude vijand, nee mij vind je niet op face book
Maar ik vind mijn oude ''brothers'' igg degene die nog leven.....
Bijna vijventwintig jaar later, en ik lees iets anders dan wat ik voelde
Dutch Army Vetran..................!!!!!!!!!!!

WTF, ze zijn trots, trots op wat wij deden
De schaamte die ik voelde al die jaren, we hebben niet genoeg gedaan
Ze zijn trots op wat we wel hebben bereikt....

Ik laat dit op me in werken, en stuur ze ''anoniem'' een bericht
Ze weten dat dit een bericht is iemand van toen.....

Jaren van schaamte, maken plaats voor gedachten wat deden we wel..?!
Maakten we et verschil..? et verschil dat nu nog mensen deze nachtmerrie overleefden.....
Maakten wij et verschil, et verschil zoals in Schindler's list...??
Ja na lang nadenken, zijn wij niet zo groot als et verhaal van Schindler
Maar maakten wij et verschil....?
Getuigen, overlevenden van die oorlog hebben et laatste woord

Helden, nee dat zijn we niet, we vervulden onze (dienst)plicht
Maar na jaren van schaamte, ben ik trots.

Trots dat ik daar was, dat ik deed wat de Navo en VN niet deed

Tijdens dit schrijven zijn er mensen verliefd verloofd en getrouwd
Misschien hadden mensen seks wat tot gevolg had dat er mensen zwanger raakten
Met een glimlach denk daar aan, hoe angstig et daar ook was
Wat die oorlog ook deed met hen, met ons met mij.....

Maar vandaag durf ik te zeggen, we deden wat nodig was,
al was niet alles even netjes,
Al was et in sommige ogen niet genoeg....
Wij/ik maakten et verschil
Als er wordt gevraagd om een vrijwilliger
Wij zetten geen stap opzij (om de vrijwilligers voor te laten gaan)

Nee Wij stapten naar voren, om et verschil te maken
Jonge jongens, velen worden geroepen, weinigen worden uitverkoren...

Na al die jaren van schaamte voelt de vierde man eindelijk trots....
Terecht...? Vraag dat Maar aan degenen die deze oorlog overleefden...

Met gepaste trots, maar nederig geschreven