Rangen en standen - 2 -

Eigenlijk vanaf je prilste jeugd onderga je de ontdekkingstocht omtrent jouw plaats in deze wereld. Nu ik meer dan zeven decennia op deze aardbol heb doorgebracht, heb ik alle tijd van de wereld om toe te komen aan de nodige zelfreflectie:
Wie ben ik?
Waar kom ik vandaan?
Waar ga ik naar toe?
Hoe beweeg ik me te midden van al die sociale verbanden?

De eerste tien jaren leefde ik onder het besef van een almachtige vader. Dat heeft in m'n latere jaren m'n godsbeeld ingrijpend beïnvloed. Ik ben m'n ouders dankbaar dat ik tijdens m'n jeugd alle denkbare ruimte kreeg me te ontplooien om daardoor vat te krijgen op de aan mij omringende wereld.
Dat leven in dat dorp in Noord Oost Overijssel was een leven in eenvoud.
Werd je geboren als een boerenzoon, dan lag het voor de hand dat je later boer werd.
Kwam je uit een arbeidersgezin en je vader werkte bij de boer, dan lag het misschien wel voor de hand dat jij later ook bij de boer zou gaan werken. Denk maar aan de romans over Bartje van Anne de Vries.
De boerenmeiden gingen naar de huishoudschool, anderen naar de Mulo en sommigen naar de H.B.S. (School voor de hogere burgers).

M'n vader gaf me bij m'n twaalfde levensjaar de ruimte om naar de H.B.S. te gaan. Ik wilde zendeling worden en daarvoor zou ik een universitaire opleiding moeten volgen. Op de zesde klas van de lagere school maakte ik deel uit van een handvol leerlingen die tijdens de naschoolse tijd klaargestoomd werden om bij het verlaten van de school naar de H.B.S. in Hoogeveen te gaan.
Ik strandde bij m'n wiskunde opgaven. M'n beide ouders hadden geen voortgezet onderwijs gevolgd en konden me ook niet helpen. Ik ervoer dat als een grote teleurstelling.

Tot m'n zeventiende zouden nog heel wat teleurstellingen volgen en vervolgens ontdek je je begrenzingen. Op eigen initiatief verhuisde ik naar Zwolle en de daaropvolgende tien jaren wisselde ik wel even vele keren van plaats en werkkring.
Ik trouwde op m'n zesentwintigste en komend jaar vieren we ons vijftig jarig huwelijk. Ik verwonder me nog over de veerkracht tijdens m'n vrijgezelle jaren om nooit het bijltje erbij neer te gooien.
Ik had een ontembaar verlangen om alles te willen weten en ervaren omtrent geloof en godsdienst en dat is altijd m'n diepste drijfveer gebleven. Ik had het voorrecht een meisje te leren kennen die van datzelfde ideaal vervuld was, echter met het voordeel dat haar interesse voor de omliggende wereld en cultuur oneindig veel meer gevarieerd was dan die van mij.


Een week geleden las ik dat ik tijdens de achterliggende jaren 1111 blogs had geplaatst. M'n vader was z'n hele leven schrijver en journalist. Zijn genen zitten ook in mijn bloed. Ik vermoed dat ik in de achterliggende tien (gepensioneerde) jaren wel tien duizend vellen papier heb volgeschreven. En soms is dat schrijven voor mij een vorm van therapie om het contact met de aarde niet kwijt te raken.