Rituelen van het leven

Rituelen van het leven
door moeders die duizenden malen
eindeloos kleine woordjes herhalen;
'kiekeboe', murmelen;
'da-da-da, kleine schattebout',
jaren achtereen.
Door papa's die tijd nemen,
voor wilde spelletjes op vaders knie:
'rennende paarden, hollende paarden',
hoe wilder, hoe mooier.
Door de juffrouw op school
voor het bord van aap - noot - mies.
Wij leerden de eerste woordjes schrijven.
Door de meester uit de hogere klassen,
moeilijke sommen en bordrekenen.

Toen we twaalf werden,
verlegden we onze grenzen
en gingen zelf op zoek
naar de werkelijkheid achter de dingen.
De dingen van de geest, en,
wie Jezus is, en,
hoe en waarom God de wereld schiep
en over de hemel
en wat dat voor ons betekent
en waarom je gereformeerd was.

En hoe ouder je werd,
je bleef doorgaan met het verleggen van grenzen.
Je was nieuwsgierig.
En soms kocht je ook wel eens
in een obscuur winkeltje
een boekje met plaatjes met veel bloot.
Stiekem natuurlijk.

Ondanks alles bleef je God zoeken.
Je kende tijden van spijt en berouw.
Je bleef zingen en zoeken
en je leerde gelovige oma's kennen;
oudere zusters van de kerk die Jezus lief hadden;
die je vertelden over hun liefde tot God.

Behalve de liefde tot God
kwam er ook een vreemd ontwaken,
aandacht voor het andere geslacht.
Dikwijls verwarrende en
soms overweldigende gevoelens,
gefascineerd als je was
over rondingen van het bovenlichaam en ogen
ja, vooral ook ogen......

Tot de dag aanbrak dat je 'ja' zei.
En zij zei ook: 'ja'.
En de ambtenaar van de burgerlijke stand bevestigde dat.
En de dominee ook
en je ouders hadden ook hun handtekening gezet.
En tot slot zei de Here God:
'Zo heb Ik het bedoeld'.
'En het was avond geweest
en het was morgen geweest.'
De eerste dag,
een dag zonder eind.