Tinten grijs en een tikkeltje oranje.....

's Nachts, heel voorzichtig om m'n vrouw niet wakker te maken, sluip ik naar onze zolderkamer op zoek naar het rapportboekje van m'n ULO jaren, gedurende de periode 1954/1958.
Dertig augustus, nu zo'n negenenvijftig jaar later, hadden we onze zoveelste schoolreünie. We kwamen deze keer met zo'n achttien scholieren bij elkaar in een klein dorpje, Luttelgeest, in de Noord Oost Polder.
Ongelofelijk, het was een echt spetterende ontmoeting van lieden met grijze haren. Ik had het niet willen missen.
Ter voorbereiding van het zestigste jubileumjaar spraken we aan het eind van de reünie af, dat een ieder vóór de eerstvolgende ontmoeting een positief stuk zouden schrijven over onze schoolperiode, als het ware voor het samenstellen van een soort gedenkalbum.

Die laatste reünie deed me veel goed. Echter, het kost me wel moeite die ULO periode positief te duiden. Twee oudere broers gingen me voor op deze school die daar al een soort van reputatie hadden opgebouwd.

De cijfers.
Met een gemiddeld cijfer van een vier en een half doubleerde ik in de derde klas, die ik vervolgens een jaar over deed. Frans kregen we van dezelfde leraar die ook wiskunde gaf. Ondanks al dat stampwerk kreeg ik frans niet in m'n hoofd. Ik zou niet hoger scoren dan een gemiddelde vijf en voor algebra en meetkunde bleef het gemiddelde slechts een drie en een half, bepaald niet bevorderlijk voor m'n gevoel van eigenwaarde. Ik heb gedurende die lessen heel wat gespijbeld.

De herinneringen aan deze schooljaren bleven decennia lang als een donkere wolk boven m'n hoofd hangen. Een aanleg als "high sensitive person" werd in die jaren niet gediagnosticeerd. De helft van m'n jaren op de schoolbanken zat ik in m'n hoofd in andere gebieden dan de lesstof die door het lerarenkorps werd gegeven. Moeizame jaren, meer tinten grijs dan oranje. Na advies van het hoofd der school aan mijn vader verliet ik voortijdig deze school.

De eerste schoolreünie, nu al meer dan vijftien jaar geleden, ervoer ik als een bijzonder leuke ontmoeting. God zij dank had ik toch maatschappelijk carrière kunnen maken waardoor m'n gehavende image zich kon herstellen.
De tweede reünie, enkele jaren later, lukte niet. Gevoelig als ik was, vond ik niet de juiste aansluiting. Verdere reünies hield ik even voor gezien. Maar deze keer A.D. 2017, ik zou het niet hebben willen missen.
Uit verhalen van m'n gepensioneerde medescholieren kwam ik er achter dat het niet alleen kommer en kwel was. Verbaasd hoorde ik guitige streken aan, door mij uitgevoerd, die afgezakt waren naar oorden van vergetelheid.
Onder het genot van veel lekker eten en drinken en de prachtige omgeving van de Orchideeënhoeve kijk ik terug op een verrukkelijke ontmoeting van gemotiveerde ex-scholieren van vroeger. We hebben alleen maar aardige dingen tegen elkaar gezegd.
Verdwaalde puzzle stukjes vielen op haar plaats.