Je hoofd leeg maken

Soms, wanneer ik echt moe ben, dan snak ik er naar om een blog te schrijven. Dan dwarrelt er de een of andere volzin door m'n hoofd die tot kapstok dient. Vanavond is zo'n avond, dat ik echt m'n hoofd moet leeg maken. Dat ervaar ik als een soort therapeutisch bezig zijn; misschien op dezelfde manier dat er geen nacht zonder dromen voorbij gaat. Onze psyche heeft dat blijkbaar nodig. Je houdt jezelf, en soms ook een ander, als het ware de spiegel voor.

Donderdag jongstleden vierde m'n schoonzus, die weduwe is, haar zeventigste verjaardag. Daarvoor had ze in een bekend restaurant in het oosten des lands een feestzaal afgehuurd. Kosten noch moeite heeft ze zich bespaard om het de genode gasten naar de zin te maken. We kwamen echter wel in een zaal met voor ons heel veel onbekenden.
Ik zelf kan het nooit laten om waar ik ook maar kom te informeren naar iemands geestelijke welstand. Dat leidde ook deze dag tot bevredigende gesprekken, zo tussen de verschillende gangen van het feestmaal.
We hadden 's middags al een rit van zo'n honderdenvijftig kilometer afgelegd en na Thea's feestje reden we zo'n vijftig kilometer terug naar Dalfsen waar we een camper standplaats opzochten om te overnachten. Maar daar ging een pilske in een taveerne aan vooraf.

Volgens afspraak bezochten we vrijdag onze jongste dochter. Funky Fish kan nooit meer bij me stuk omdat ze binnen deze organisatie de man van haar leven vond. In Dalfsen kochten ze een huis in aanbouw en zo lang woonden ze bij haar schoonouders in. Zaterdag zijn ze verhuisd naar de nieuwe woning en om hen te ontlasten namen we hun beide dochtertjes van twee en vier mee naar Zeist.
Hoe gek het ook klinkt, maar dan merk je dat je allebei al op jaren bent, beiden zeventig plussers. Echter, wat 'n pracht meiden, die peuter en die kleuter van twee en vier jaar.
Niet te geloven wat een energie ze ten toon spreiden en wat een energie die je als oma en opa er in moet steken om alles in goede banen te leiden.
Nu is mijn vrouw een voortreffelijk organisatrice. Dus, vooral dank zij haar, wordt alles steeds in goede banen geleid.
Mijn vrouw brengt de kinderen naar bed en ik neem de nachten en de eerste uren van de ochtenden voor m'n rekening. Echt team werk. En overdag volgen we een goed doordacht plan.

Zaterdagmorgen de hele morgen naar het zwembad. We verdelen de kinderen met het omkleden in de kleedhokjes. Ik neem m'n eigen kleren mee, in een tas, waar we ons installeren in de ruimte voor de zeer jonge kinderen. Maar we nemen ze ook mee, zwemvleugeltjes om, naar het diepere gedeelte van ruim een meter. En een plezier dat we maakten !!
Bij het verlaten van het bad neemt m'n vrouw de kids mee naar een grotere omkleedruimte.
Ik zoek een kleedhokje uit en kom halverwege er achter dat m'n broek ontbreekt. "O, Heer, alsjeblieft, laat het niet waar zijn. Waar is mijn broek?"
Echter, een plotselinge ingeving, misschien in een tegenoverliggend kleedhokje?? En.... laat het waar zijn, daar hing die nog aan een haakje. Niemand had hem meegenomen. "Dank U Heer, U bent echt goed voor mij!!" Ik had toch onmogelijk, alleen in m'n shirt, naar de receptie kunnen lopen om te informeren of er misschien een korte broek was gevonden.
Uit ijdelheidsoverwegingen heb ik zelfs m'n vrouw deze story niet verteld.

Het pret maken ging 's zondags ongestoord verder. Natuurlijk met de nodige huilpartijen en ruzietjes die beslecht moesten worden.
Vanmorgen, na zo'n honderdentwintig kilometer rijden, hebben we ze weer terug gebracht. Pa en ma waren nu echt in hun splinternieuwe huis. Dagen lang brandden m'n ogen van vermoeidheid en m'n geliefde echtgenote was ook total loss. Maar..... we hebben het gehaald.