Wanneer mensen een groot lijden.........

Wanneer mensen een groot lijden hebben te doorstaan, hoe zal dan, wij als omstanders, onze houding zijn?
De vrienden van Job waren dan wel niet zulke beste zielzorgers, maar het is in hen te prijzen dat ze Job opzochten. En ik vermoed dat ze de meeste uren hun mond hebben gehouden en empathie hebben getoond.
Overigens was God wel boos op hen. Zij hadden niet "recht" gesproken over Gods knecht Job. God komt op voor Job. God komt voor de lijdende mens op. Het laat God niet onverschillig wanneer een van zijn schepselen ligt te creperen. Zo is onze God, liefdevol en ontfermend.

Artsen, medici zijn een geschenk die God aan de mensheid heeft gegeven.
Deze kennis heeft het ook mogelijk gemaakt dat mensen niet in hun folterende pijn ten onder hoeven te gaan. Morfine is een zegen van God aan de mensheid. Ik vermoed dat Nederland misschien inmiddels wel een paar honderd hospices telt waar goede pijnbestrijding aanwezig is en de stervende mens alle bijstand wordt verleend voor zover dat mogelijk is.
En dan die cruciale vraag die de laatste jaren veel aan de orde is.
Mag een mens euthanasie toepassen?
Het lijkt een groot ethisch vraagstuk te worden. Politieke partijen lijken vanuit hun humanistisch gedachtegoed daar steeds minder moeite mee te hebben.
Hoe we met onze aardse tempel om moeten gaan......? Vanuit Gods perspectief is dat een "heilige" kwestie.
Het is niet aan mij een ander te veroordelen wanneer hij denkt dat hij de grens van dragelijke pijnen gepasseerd is.
Overigens hebben christelijke medici en hulpverleners ook het recht om hun grenzen te stellen voor zover zij wel dan niet meewerken aan een euthanasie verzoek.
Palliatieve sedatie houdt in, dat ernstig zieken zoveel pijn bestrijdende middelen worden toegediend, in een diepe slaap worden gebracht en de dood normaliter eerder intreedt.
Dat is, volgens mij, wat anders dan actieve euthanasie.
Bij de laatste verkiezingen kreeg deze problematieken bij de kleine christelijke partijen alle aandacht.
Ik heb het zelf als een voorrecht ervaren dat ik in de achterliggende jaren drie jaar actief in een christelijk hospice mee heb mogen werken. Zo'n zes keer per jaar werden in onze bijeenkomsten als medewerkers alle cases zorgvuldig geëvolueerd. Onze ontmoetingen begonnen en eindigden met gebed. Daarom zal zorg voor ernstig zieken ook steeds een gebedszaak zijn waar God in gekend mag worden.
Als geen ander weet Hij alleen wat een mens kan dragen.