In blijde verwachting

- Ad en Vera, drie maanden verder in de tijd - (41)

Met z'n tweeën hadden ze de indruk dat de wittebroodsweken gewoonweg niet aan een eind kwamen. Behalve het feit dat je voor elkaar gekozen hebt om samen dit leven verder te gaan, is het toch ook wel heel erg leuk dat dit gepaard gaat met een soort euforisch gevoel dat je stapelgek bent op elkaar.
Wanneer het aan hen beiden lag, zou dat de komende vijfentwintig jaar zo blijven.

Echter, Vera kreeg andere klachten.
Soms 's morgens bij het opstaan, voelde ze zich compleet onwel, heel erg misselijk.
't Zal toch niet?
't Zal toch wèl?
"Lieve Ad, er is wat met me aan de hand !"
Bij de apotheek haalden ze de spullen voor een zwangerschapstest, en.....
ja hoor....... Vera was in blijde verwachting.
Ze keken elkaar glunderend aan.
Het was écht waar. Wanneer God haar zwangerschap verder zegende, dan zou er een kindje geboren worden. Vera kon het niet laten, thuis gekomen, een vreugdedansje te maken.

O, o en hoe zou dat nu straks op haar werk moeten?
Ze was uiteindelijk ook nog cheffin in een herenmodezaak. Met enige moeite verdrong ze die akelige gedachten.
Haar blijdschap werd er niet minder om.
's Middags toen de jongens van school kwamen:
"Gert en Hans, ik wil jullie iets belangrijks vertellen.
Mama krijgt een kindje, wat vinden jullie daarvan?"
's Avonds aan tafel, bij het avondeten, was het een dolle pret. God zegende hun verbintenis met een kindje.
De jongens wisten al lang hoe kindertjes geboren werden.
Het kostte hen samen geen moeite om blij met hun mama te zijn.
Spontaan zei haar oudste zoon Gert tegen Ad:
"Dan wil ik jou voortaan ook papa noemen. Vindt u dat goed?"
En ook Hans viel Gert bij: "Ja, dat wil ik ook!"
"Wanneer jullie dat willen, dan ben ik daar heel erg blij mee".

Het werd een heel bijzondere dag.
Vera belde haar ouders om het belangrijke nieuws mee te delen.
En Ad zocht contact met zijn ouders, uiteraard voorlopig nog onder geheimhouding.
Voor de nabije toekomst zouden ze nu echt met z'n allen een gezinnetje vormen!