Wat is uw enige troost ?

Het is al meer dan zestig jaar geleden.
Ik zat op catechisatie bij dominee F.J.Schiebaan
te De Krim, een dorp ergens in N.O. Overijssel.
Zondag één van de Heidelbergse Catechismus
moesten we uit het hoofd leren.
"Wat is uw enige troost, beide in leven en in sterven?
Dat ik met lichaam en ziel, beide in leven en sterven,
niet mijns,
maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus
eigen ben, die met zijn dierbaar bloed
voor al mijn zonden volkomenlijk betaald...."

Daarna stopt mijn geheugen.
Eigenlijk hoef ik ook niet meer te weten.
Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet bewust ben,
dat ik zonder dat besef van zonden vergeving,
niet kan leven.
Denken aan het verzoenend bloed van onze Here Jezus Christus
is een onlosmakelijk deel van mijn leven geworden.
Een kleine veertig jaar geleden
verkeerde ik soms in de veronderstelling
dat we door een zeer grote mate van geestelijke toewijding
een bijna zondeloze staat van leven zouden kunnen bereiken.
Die illusie ben ik voorbij.
Tot m'n laatste snik mag ik terug vallen
op die geruststellende zekerheid omtrent datgene
wat m'n enige troost is, beide, in leven en in sterven.

Ik ben God hartelijk dankbaar
dat ik elke dag vóór het leven mag kiezen.
Het eeuwige leven begint niet na de dag van ons sterven.
Vanaf het moment dat de heilige Geest woning heeft gemaakt
in ons leven, blijven we onlosmakelijk verbonden
met onze Heer Jezus Christus.
Het is mijn intentie,
dat er geen dag in mijn leven voorbij zal gaan,
dat Hij voor mij de belangrijkste persoon op aarde is.
Nee, menselijk, dat begrijpen zal ik nooit.
Tóch is het zo.
Eeuwig leven begint vandaag.