Hartverscheurend

Gisteren was zo'n dag waarin ik geconfronteerd wordt met de werkelijkheid van het feit dat een kind niet bij mama woont. Omdat het niet kan. Na een paar dagen bij mama geweest te zijn komt hij oververmoeid terug op de woongroep. We laten hem direct in de structuur meedraaien. Dit betekent direct aan tafel. Normaal gesproken als het aan hem ligt eet hij de pannen het liefst leeg. Is er geen lepel dan zijn de handen ook prima. Vermoedelijk een overblijfsel van zijn oorlogsverleden. Nu loopt hij tich keer van tafel en is onrustig.

Na het eten zet ik hem onder de douche zodat hij even een moment voor zichzelf heeft en tot rust kan komen. Na wat drinken en medicatie breng ik hem vroeg naar bed en zing een liedje met hem. Vanaf het moment dat ik hiermee begin loopt hij zijn bed uit en begint een drie kwartier van samen zingen, bed uitlopen en een hartverscheurend huilend jongentje die zich aan mij vast klampt. Hij mist mama en zegt verdrietig te zijn. Wat heel begrijpelijk is.

Uiteindelijk roep ik een collega erbij, deze roept later weer een andere collega erbij. Uiteindelijk laten we hem huilen totdat hij zichzelf troost en uiteindelijk in slaap valt.Later op de avond hebben we het er nog even over. Ik geef aan dat ik het echt hartverscheurend vond. Ik krijg als reactie terug dat we ons niet door emoties moeten laten sturen. Een beetje geërgerd zeg ik dat ik dat ook wel begrijp maar het raakt mij wel echt. Ik verplaats mij even naar mijzelf als kind en denk dan: ik zou het ook verschrikkelijk gevonden hebben als ik zo lang niet bij mijn ouders kon zijn.

Begeleider zijn vraagt professionaliteit en meerdere vaardigheden van mij. Tegelijk wil ik graag mijn hart laten spreken. Maar de balans hierin vinden is nog een hele uitdaging. Tussen wat is goed, menselijk, maar ook wat hebben deze kinderen nodig van mij gezien hun verstandelijke beperking, gedrags- hechtingsproblematiek en vaak de verscheurde gezinnen waar ze uit komen. Waar liggen kaders en grenzen, die snel kunnen vervagen en hoe kan ik mijzelf hierin blijven en mijn geloof hierin uitdragen.

Diep geraakt.