Mag iedereen bij je naar binnen kijken?

Ik heb iets met ramen. Daarvan werd ik me bewust toen ik een jaar of vijf was. Ik ben opgegroeid in een dorp van zo'n drie kilometer lengte, gelegen aan een kanaal. Ons huis stond helemaal aan het ene eind, grenzend aan het rooms katholieke Slagharen. In ons dorp woonden uitsluitend protestanten. Rond m'n zesde levensjaar kende ik in een straal van één kilometer bijna alle bewoners.

De grote Groninger boerderijen waren in ons dorp gezichtsbepalend. Als jochie liep ik bij sommige boeren in en uit, te meer omdat ze ook lid waren van onze synodaal gereformeerde kerk. Toen ik leerde fietsen en langs de huizen, vooral die van de "grote" boeren, naar school fietste, vond ik dat die huizen allemaal gezichten hadden. Het aparte was dat, naar mijn mening, de ramen van de huizen en de entourage daaromheen. De huizen leken op hun bewoners. Wat een reuze ontdekking deed ik.
De eerste tien jaren werd ik bekend als jochie met een levendige fantasie. De meester van de derde klas vond het prima wanneer ik onvervalst dialect voor de klas m'n avonturen vertelde.

Terugkomend op die ramen. Ik woon in een rijtjeshuis, een hoekhuis. Boven aan het grote raam van onze doorzonkamer hangt een smal stukje vitrage. M'n relaxfauteuil staat aan de deurzijde in het midden van de kamer. Ik heb het uitzicht op het woonblok tegenover ons, een blok van vijf aaneengesloten woningen.

Op ons dorp van vroeger hadden vooral die "voorgezichten" van de boerderijen van die hoge ramen. Dat waren als het ware de ogen van de boeren, soms de boerinnen. Maar tegenwoordig denk ik niet zo meer. De rijtjeshuizen van het straatje waar ik woon lenen zich ook niet meer om de huizen gezichten te geven.

Ik ervaar enige gêne om je m'n geheim toe te vertrouwen. Ik lijk soms behept met het gluurdersvirus. Er ontgaat me weinig wat in ons kleine straatje voorvalt. Wanneer af en toe één van de overbuurvrouwen de vitrage opzij schuift, dan "zie" ik dat. Dan lijkt het soms dat in fracties van seconden onze ogen elkaar kruisen. Vervolgens ga ik de strijd aan om zelfbeheersing op te brengen dat ik niet uit de zijhoek van m'n ogen toch nog even de andere richting op gluur. Om mezelf af te leiden, maak ik af en toe even een wandelingetje door onze doorzonkamer.

Nog nooit in de dertig jaren dat we in ons straatje wonen ben ik door één van de overburen over m'n vermeende gedrag aangesproken. Of zit het alleen soms tussen m'n oren; beter gezegd, tussen m'n ogen. Ik leer met m'n handicap te leven. Waar het óns huis betreft, een ieder mag gerust naar binnen kijken. Wie weet zie je me zitten, een boek te lezen in m'n relaxfauteuil.