Big city Chennai

Ik zit in een taxi die zich stapvoets en toeterend een weg baant van het vliegveld naar de stad. Om mij heen krioelen auto's, taxi's, vrachtwagens, riksja's en heel veel brommers en buitennissige vervoersmiddelen. Er is geen vierkante meter weg vrij, de hele weg wordt bereden.
Het gaat langzaam. We doen uren over de rit. Ik kijk mijn ogen uit. Vrouwen zitten schrijlings achterop brommers. Ze hebben kleurig gebloemde lappen en kleden om hun lijf. Ik zie veel dikkere vrouwen. Ze hebben een blote buik en die huid rolt bruin en geplooid tussen de lappen. Opeens zie ik overal vrouwen met blote buiken en bruin rollend vel.
Als ik later door de stad sjouw in een hemdje voel ik blikken van mannen op mijn blote schouders landen. En dan denk ik aan het blote lapje bruine vel van de vrouwen hier.

De reis was lang. Ik wist het. Ik oefende geduld. Als ik na het vliegtuig mijn paspoort moet laten checken, sta ik anderhalf uur in een stilstaande rij. Ik maak een praatje met een Franse backpacker. Hij heet Francois en heeft een gitaar en gaat naar Pundycherry, zijn vriendin is daar ook al en hij denkt aan een half jaar blijven. Uiteindelijk komen we door de paspoort check. Daarna vis ik moeiteloos mijn rugzak ergens van de grond in de bagagehal; (Francois vertelde dat hij meestal problemen heeft met vliegtuigbagage) regel roepies en een taxi naar Paradise Guesthouse. 2 uur taxi voor omgerekend 8 euro.
Stilstaan, stapvoets rijden, rechts en links inhalen, invoegen of tussendrukken, toeteren. Soms houd ik mijn adem in. Een geit, een riksja, en overal scooters en brommers. Met en zonder helm. Op een billboard staat: WEAR A HELMET. Over zijn bilboards. Alles wordt te koop aangeboden. Ik denk aan de winkel van sinkel van vroeger uit het dorp.
-In de Winkel van Sinkel is alles te koop
Hoeden en petten en damescorsetten.-
Hoe het rijmpje verder gaat weet ik niet. Hier zijn winkels van sinkel bij de fleet. Hutje, mutje naast elkaar en de dames dragen geen corsetten, maar lappen en jurken. Mannen dragen rokken. Alles beweegt, leeft, schreeuwt en roept. Door elkaar, naast, links en rechts. Onder en boven.

Als ik bij Paradise Guesthouse aankom wil ik een bed en verder nix. Maar er is nog geen kamer. Ergens op het dak gaan ze iets voor me regelen. Het is een kale hete kamer. Ik neem een kijkje, een man sjouwt een kaal ijzeren bed naar binnen. Of ik nog even geduld heb.
Ik ga weer naar beneden en wacht. Uiteindelijk hebben ze een kamer op de 2e geregeld
Ze gaan hem schoonmaken. Of ik nog even geduld heb. Ik heb geen keus.
Na een kwartiertje mag ik mee. Ze zijn nog steeds bezig met schoonmaak. Het afval wordt de kamer uitgebezemd, de gang op. Flessen, papier, stof en veegsels. Het bed krijgt een laken. Ik mag erin. Er is nog iets met een sleutel. Vijf minuten....
Ik moet. Het toilet. Een gat in de grond. Hurken. Een bakje en wat water. Ik weet het weer, oud en vertrouw beeld, het aziatische toilet.
En dan het bed. Het matras is dun. Hard.
Maar ik rol om en slaap.

Chennai 3 februari 2016

Voor meer verhalen zie: nomade7.waarbenjij.nu