De fluistertuin in Ergenswege

- een vrije impressie -

In het land Ergenswege bevindt zich een tuin
waar alleen slechts gefluisterd wordt.
De mensen die in deze tuin wonen bezitten
geen radio of teevee; evenmin de draadloze
telegrafie. Mobieltjes zijn er niet bekend.
De bewoners zijn gevoelig voor grote Geest die ze lief hebben
en zijn aanwezigheid in deze tuin maakt dat een ieder daar gelukkig is.
Hun gehoor is zo getraind dat ze de geringste fluistering opmerken.
Echter, een ingenieus filtersysteem zorgt er voor dat ze immuun zijn
voor elk overbodig geluid.

De tuin kent een overvloed aan heesters en bloemen.
De dauw 's nachts maakt de regen overbodig.
De inwoners dragen een eenvoudig wit tenue,
geweven van een ragfijne stof.
Ze vereren grote Geest
en elke inwoner weet precies wat tot zijn dagelijkse bezigheden behoort.
Er is daar geen sprake van inkomensverschillen
en omdat grote Geest in al hun behoeften voorziet
is het gebruik van geld daar onbekend.

Op grond van het feit dat me een paspoort was toevertrouwd
werd ik als bezoeker in deze tuin toegelaten.
En met ingehouden adem en verwondering
ben ik getuige van een volmaakt gelukkige gemeenschap.

Voor dat ik binnen kwam was een ritueel in het badhuis noodzakelijk;
verwisselde ik m'n kledij met die van eenzelfde witte tenue
die voor me klaar lag, exact op maat gesneden.
Te midden van de bewoners val ik niet op.
Toch is het niet zo dat iedereen hetzelfde is.
In het badhuis zocht ik tevergeefs naar een spiegel.
En nadat ik m'n nieuwe tenue aangetrokken had
maakte ik me er ook geen moment meer zorgen over hoe ik er uit zag.

Hoewel ik in de wereld waar ik vandaan kwam
reeds aardig op leeftijd was, tot m'n verwondering merkte ik
dat ik door de invloed van het badwater me tientallen jaren jonger voelde.
Terwijl ik me verwonderde over de prachtig bloeiende planten, bloemen
en heesters, vervulde een grote vrede m'n denken.
Uit de wereld waar ik vandaan kwam was er geen uur
dat ik niet afgeleid werd door stoorzenders over al die dingen
waar ik tijdens m'n aardse leven (schijnbaar) in gefaald had.
De innerlijke warboel van gedachten was hier tot stilstand gekomen.
M'n hart werd vervuld van dankbaarheid aan grote Geest
die me toe stond om aan deze volmaakte samenleving deel te nemen.

Terwijl ik me nog af vroeg of ik misschien droomde,
kwamen gestalten naar me toe die ik nog van heel vroeger kende,
zoals m'n lieve grootouders.
Intuïtief wist ik dat zij het waren
terwijl zij er veel jonger uit zagen
dan zoals ik me hen van vroeger herinnerde.
Al gauw zag ik enkele ooms en tantes
die zich aansloten bij de groep die me welkom heetten.

Exotische vogels die ik me herinnerde van foto's vlogen er vrij rond
en ook zag ik een overvloed van alle mogelijke fruitbomen.
Ik merkte de aanwezigheid van een lieve nicht op
met wie ik zo'n zes decennia geleden regelmatig contact had.
Spontaan en breed lachend vertelde ze me over al die heerlijkheden
van deze tuin, echter, zonder enige stemverheffing.
Eigenlijk was het een liefelijk fluisteren, dat al voldoende was
om elkaar te verstaan en te begrijpen.
Ik realiseerde me dat de eerste dingen voorbij waren gegaan.
"Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord
en wat in geen mensenhart is opgekomen,
al wat God heeft bereid voor degenen, die Hem liefhebben".