De mug

Tot de nacht van afgelopen nacht was zij mij genadig.
Maar deze keer, met het slaapkamerraam wijd open,
hoor ik het zachte gezoem van de vijandelijke drone
klaar om met haar laserstraal toe te slaan.
Ik trek het beddelaken zo ver mogelijk over m'n hoofd
en laat een klein stukje open om vrij te ademen.
Ik geniet van de frisse buitenlucht die binnenstroomt.
Een paar minuten is het stil. Ik reciteer wat afzonderlijke bijbelteksten om opnieuw de slaap te vatten. Echter...... onverbiddelijk doemt het gezoem van het vijandelijke insect weer op.

Ik ga m'n bed uit. Ik denk aan m'n portemonnee die ik gisterenavond achteloos op een bijzettafeltje heb laten liggen. Ik haal m'n beurs op en berg deze op in m'n nachtkastje.
Gelukkig, de spuitbus met het dodelijke insectenspray ligt nog op haar plaats. Ik druk een keer of vijf op het ventiel van de spuitbus. Een akelige geur vult de slaapkamer. Penetrant, smerig. Ik geef er niet om. Wellicht adem ik een half uur haar dodelijke dampen naar binnen. Ik neem dit risico. Alles liever dan door deze muskiet gestoken te worden.

Het is stil geworden in de slaapkamer.
Wellicht was het haar laatste vlucht. Ik heb er geen spijt van dat ik m'n vijandin van kant heb gemaakt. Zij had wijzer moeten wezen om niet achteloos ons grondgebied binnen te vliegen. M'n horloge geeft 2.10 uur aan. Vervolgens geef ik toe aan de impuls naar de keuken te stiefelen om een beker warme melk klaar te maken om die vervolgens op te drinken. Maar al te graag wil ik nog een poosje slapen.

M'n agressie ten aanzien van die vijandelijke drone is inmiddels afgenomen. Met hernieuwde moed hervat ik m'n slaaptraject om straks verfrist en wel de nieuwe dag te begroeten. Wat zou ik toch moeten beginnen zonder al die aardige ff-lezers die af en toe m'n columns lezen. Ik weet maar al te goed dat die drones uit de vuurlinie van de vijand hen ook niet bespaard blijven.