Alles kost energie

Vorige week dinsdag had ik toch weer wat moed verzameld om m'n rode sweater met de slogan "Bidden helpt echt!" aan te trekken tijdens m'n wekelijks bezoekjes binnen een zorgcentrum. Ik start dan de dag met een kopje koffie op de activiteiten begeleiding en daar maakte ik kennis met de begeleidster die op die afdeling net in dienst was getreden.
Toen we ons aan elkaar voorstelden, zei ze spontaan:
"Ik ben óók christen". Dat voelde goed.

Jongstleden maandag had ik m'n dag niet zo.
M'n pleegdochter verwachtte ons om acht uur 's morgens. Ze wilde graag naar het ziekenhuis gebracht worden voor een kleine poliklinische ingreep.
Dat was die dag opstaan om half zeven. Nadat ik haar naar het hospitaal had gebracht namen we haar zoontje van twee mee naar ons huis.
M'n vrouw was haar stem kwijt. Dus de praktische begeleiding van het kereltje kwam die ochtend grotendeels op mij neer. Aan het eind van de ochtend was ik behoorlijk gesloopt en was opgelucht toen ik kind en moeder - die m'n vrouw inmiddels van het ziekenhuis weer had opgehaald - naar huis kon rijden.
Op de terugrit naar huis was ik blij m'n auto weer in de parkeerhaven te kunnen schuiven.
Ik had echter buiten de waard gerekend. Na een eerste poging wilde ik de auto wat rechter inparkeren en schampte daarbij de auto van onze overbuurman.
Nou, dat was weer een paar uur stress.
Gewapend met een schadeformulier belde ik aan en de vrouw des huizes deed de deur open.
Zij was allerhartelijkst en alles werd in der minne geschikt. De rest van de dag deed ik werktuigelijk nog wat klusjes en was maar wat blij 's avonds m'n bed in te duiken.

De dinsdag daarna had ik geen zin m'n rode sweater aan te trekken bij m'n wekelijkse bezoek aan het zorgcentrum.
Daar aangekomen monsterde ons nieuwe personeelslid me:
"Heb je je sweater niet aangedaan?"
Ze vertelde vervolgens met haar gebruikelijke enthousiasme dat ze kort geleden massage had gehad van een fysiotherapeut. Deze persoon begon de behandeling door haar eerst te informeren, dat hij christen was. Intussen genoot ik intens van al die verhalen die ik te horen kreeg.

Die ochtend bij m'n bezoekjes aan de mensen waren de kontakten wisselend. Een lieve oude dame van in de negentig, die het leuk vindt wanneer ik m'n sweater aan heb, vertelde me eerlijk dat niet iedereen dat op prijs stelt. "Ik noem geen namen, hoor....."
Bij een ander bezoek moest ik me schrap zetten om een gesprek aan te gaan. Met haar veelvuldige ziektes wilde ze het liefst uit het leven stappen. Wat is het een voorrecht dat je bij zo'n "moeilijk" gesprek dit kunt afsluiten met gebed.
En je ervaart de realiteit, DAT BIDDEN ECHT HELPT, zelfs zonder zo'n rode sweater.