Hoe zit het met je energie-niveau?

Bijna alles wat we doen staat in relatie tot het energie niveau waar we op dat moment over beschikken.
Wanneer je het slachtoffer bent van een chronisch vermoeidheids syndroom, dan is er bijna niets meer wat je nog lukt. Soms voel je je om die reden, bijna inherent daarmee, van God en mensen verlaten. Gevoelens van depressie komen al gauw om de hoek kijken. Het lukt je amper nog om van je bed te komen.

Wanneer we onbewust en niet willend in die neerwaartse spiraal terecht zijn gekomen, dan is er ook niets meer wat we nog leuk vinden. Ik schets hier een heel somber beeld. Echter, het is wel een realiteit waarin vele tienduizenden medelanders in terecht zijn gekomen.
De noodzaak om te werken is minder aanwezig omdat er altijd nog een uitkering bestaat die voorziet in onze eerste levensbehoeften. En het gebruik van alcohol dept al gauw al die onlustgevoelens die steeds meer de kop op steken.

Het is een vergelijkbare situatie als die man uit het evangelie die al achtendertig jaar tevergeefs op hulp wacht. Jezus komt het hospitaal binnen wandelen; ziet hem in de buurt van het water liggen en vraagt hem of hij wel gezond wil worden.
Wat een vraag.
Snapt hij dan niet dat je al bijna een leven lang tevergeefs op hulp hebt gewacht. De noodkreet ontsnapt je: Mijnheer, ik heb geen mens meer overgehouden die nog naar me omziet.

Ik vind het indrukwekkend dat Jezus zich ophoudt in de buurt van mensen die elk greintje zelfrespect zijn kwijt geraakt. Door de omstandigheden zijn ze immuun geworden voor de mening van hun naasten, hun vrienden en hun familie.
Heb ik eigenlijk de moed nog wel om uit m'n bed te komen terwijl er niets meer om me heen is wat ik nog leuk vindt?

Het evangelie vertelt ons dat alleen de waarheid mij vrij maakt. Ik moet de moed opbrengen om m'n situatie eerlijk onder ogen te zien en toegeven dat dit helaas de werkelijkheid is waarin ik me bevindt.
En m'n persoonsgebonden budget is er ook al niet beter op geworden. Wil ik eigenlijk nog wel verder leven?

Het mooie is dat Jezus geen haast heeft. Hij laat me de tijd dat ik de kracht vind om die hopeloze situatie eerlijk onder ogen zie. Moeizaam stamel ik voor de zoveelste keer: Lieve God, ik zie het echt niet meer zitten. Geleidelijk aan ben ik alle vrienden kwijt geraakt.

Ondanks dat ik me uitput in verontschuldigingen, merk ik dat hij niet weg loopt. Ik wil het wel uitschreeuwen: Vindt u dat nog eerlijk, alles wat mij is overkomen?
Hij komt bij me zitten, rustig afwachtend.
En tot in de toppen van m'n tenen ervaar ik, dat ik onvoorwaardelijk door hem aanvaard wordt.
Hij onthoudt zich van al die praatjes die al die hulpverleners al wel duizend keer tegen me gezegd hebben. In zijn aanwezigheid merk ik pure liefde en aanvaarding die naar me toestroomt waardoor alle blokkades worden opgeheven, die me gevangen hielden.
Een stroom van goddelijke energie komt vrij die het onmogelijke mogelijk maakt. Het lukt me om op te staan. M'n bed uit te komen. En om de eerste gang naar de koelkast te vermijden.
De man in m'n buurt brengt me in een andere tegenwoordigheid. Neerslachtige gevoelens van al die depressies slaan op de vlucht. Voor het eerst sinds weken sta ik lange tijd onder de douche terwijl het verfrissend water langs me heen gutst. Goed en wel aangekleed doe ik de gordijnen open en de stralen van een mager zonnetje komen naar binnen.

Oei, ik merk dat het de hoogste tijd is dat er eens een glazenwasser langs moet komen. Maar..... wie weet, misschien lukt het mezelf wel om die ramen een beurt te geven. Ik heb immers geen cent meer te makken. Op onverklaarbare manier blijft deze bovenaardse energie naar me toestromen. Niets meer dan een wonder.
Jezus, ik dank u vanuit het diepst van m'n hart.